فایل از دید کاربر (بویژه غیر برنامه ساز)، یک مکانیسم انتزاعی است که امکان می‌دهد تا کاربر اطلاعات خود را ذخیره کند و در صورت لزوم آنها را بخواند . یک چنین مکانیسم انتزاعی که می‌تواند آنرا نوعی شییء تلقی کرد، باید از ظریق یک نام قابل تعریف ، دستیابی و استفاده باشد.

برنامه (و دقیقا: فراروند )فایلی را ایجاد می‌کند ، نامی به این شیی ء می‌دهد و اگر اجرای برنامه پایان پذیرد ، برنامه‌ای دیگر هم (در صورت مجاز بود) می‌تواند با همین نام ، به این شیی دستیابی داشته باشد.

قواعد نامگذاری فایل‌ها در سیستم‌های مختلف یک سان نیست .معمولا نام فایل کی رشته الفبا عددی تا هشت کاراکتر است و در بعضی سیستمها طول این رشته تا 255 کاراکتر هم می‌تواند باشد. در برخی سیستمها برخی حروف درشت و حروف ریز در نام فایل از یکدیگر فرق دارند (مثل UNIX) و در بعض دیگر یکسان هستند.

در اکثر سیستمهای فایل ، نام فایل دو بخش دارد که با علامت " . " از هم جدا می‌شوند. بخش بعد از ین علامت به پسوند نام فایل موسوم است و معمولا گویای محتوای فایل یا نقش فایل و یا ماهیت فایل است (در MS-DOS پسوند سه حرفی است و در UNIX ، تعدادی پسوند می‌تواند وجود داشته باشد.