میمون بن احمد هاشم
- 387 366 ﻫ / 997 976 م-
حوالی سالهای -360 ﻫ/ 970م - و در زمان احمد بن عبدالملک، هجوم شورشیان و یاغیان آوار به ولایت
دربند رخ داد که با غلبه مهاجمان ، بر مسطوعه و غازیان احمد، تلفات زیادی به اهالی دربند باب الابواب وارد آمد. میمون بن احمد که پس از مرگ پدر -366 ﻫ / 976م- امارت یافت، توسط روسای مسطوعه توقیف شد و بدین ترتیب با غلبه مسطوعه، امنیت شهر به کلی مختل گشت. امیر که از این شهر ایمنی نداشت از طوایف روسی که مجاور سرحدات دربند بودند، یاری جست و
چریکهای روس که با هجده قایق مجهز به دربند آمده بودند، میمون را از قید تهدید مسطوعه آزاد کردند و امیر تعدادی از آنها را برای محافظت از
ارگ به استخدام خویش درآورد. در بین مسطوعه شهر خطیبی از
گیلان به نام محمد التوزی، که در این ایام نفوذی تمام به دست آورده بود و حتی امیر میمون را هم تحت تأثیر قرار داده بود، چون نسبت به روسها که مقارن همان اوقات در
گیلان تاخت و تازهایی کرده بودند، کینه داشت، از میمون درخواست کرد تا این کافران را از دستگاه خویش اخراج کند، اما میمون که از مسطوعه و تحریک این خطیب بر جان خویش ایمن نبود، با این درخواست مخالفت کرد -379 ﻫ/ 989م - اما چندی بعد در -380 ﻫ / 990 م- با تحریک خطیب شهر، مردم بر امیر شوریدند و میمون خود را ناچار به ترک شهر دید.
فرمانروای
شروان هم که در این فتنه ظاهرا" دستی داشت و به درخواست اهل شهر و با تبانی با خطیب به دربند آمد، از عهده کنترل اوضاع و تسخیر شدن بر نیامد. در مدت دو سال که شهر چندین بار بین طرفداران و مخالفان میمون دست به دست شد، سرانجام امیر هاشمی، دربند و ارگ آن را از دست فتنه جویان بیرون آورد - حدود 382 ﻫ/ 992م- چندی بعد که میمون در حدود داغستان بر قلعهیی از قلاع نصاری دست یافت - 385 ﻫ/ 9995م - در نزد غازیان شهر مورد تحسین و حمایت واقع شد. میمون در سال 387ﻫ/ 997م درگذشت و برادر محمد جانشین او شد، اما وی بیش از ده ماه امارت نکرد. جانشین او لشکری پسر میمون - 388 ﻫ / 998م - با فرمانروایان شروان اخلاف یزید بن مزید درگیری یافت و در شابران از سپاه شروان شکست خورد و چندی بعد وفات یافت - 392ﻫ/2 1001م - . پسر دیگر میمون نامش ابونصر بود و در همین جنگ اخیر به دست یزیدیان شروان افتاده بود، در زندان هلاک شد و پسر دیگرش، ابو
منصور بن میمون که اهل شهر با وی بیعت کرده بودند به امارت نشست.