با آنکه اهمیت افزودن کودهای دامی و املاح و آهک به خاک برای بالا بردن میزان محصول از زمان های بسیار قدیم شناخته شده بود، ولی اهمیت واقعی این گونه مواد غذایی فقط در قرن نوزدهم معلوم گشت.
گیاهان برای تغذیه به یک عده از عناصر احتیاج دارند، البته مقدار این عناصر برای انواع مختلف گیاهان متفاوت است. در اغلب خاک ها مقدار نسبی این عناصر ، مطابق احتیاجات طبیعی گیاه نیست. از آن گذشته زمین نمی تواند اینگونه مواد را به اندازه کافی تولید کند و آن مقداری هم که در خاک وجود دارد، به مرور بوسیله گیاه جذب یا به طرق دیگر از دست می رود. پس برای به دست آوردن محصول کافی، لازم است همه ساله مواد مورد نیاز را به خاک افزود. تعداد عناصر مورد نیاز گیاه تا قرن 19 میلادی 10 عدد تخمین زده می شد که عبارت بودند از : کربن، هیدروژن، اکسیژن، ازت، فسفر، پتاسیم، کلسیم، منیزیوم، گوگرد و آهن. ولی قرن بیستم پس از آزمایش های فراوان، شش ماده دیگر به این عنصر اضافه شده که عبارت بودند از : منگنز، روی، بر، مس، ملیبدنم و کلر.
عناصری که بیشتر مورد نیاز گیاه میباشند به بزرگ عنصرها(Macroelements) معروف اند و عبارتند از : ازت، فسفر، پتاسیم، کلسیم، منیزیوم و گوگرد. بقیه عناصر به مقدار بسیار کم مورد نیازند که به آنها ریز عنصرها(Miroelements) می گویند (یعنی آهن، منگنز، روی، بر، مس، ملیبدنم و کلر). اکسیژن، هیدروژن و کربن هم چون به وفور در هوا و آب موجود هستند به عنوان عناصر غذایی خاک محسوب نمی شوند.
تعداد بازدید ها: 22149