مطیع خلیفه عباسی
« 363-334 ق / 973-945 م»
روی کار آمدن مطیع و آل بویه
نابسامانی های گوناگون دستگاه حکومت، خلع خلفا و وزیران، وضع خودسرانة ترکان و مشاجرات میان فرقهها و مذاهب کلامی، همگی راه را برای ظهور تغییرات سیاسی در قسمت شرقی هلال حاصلخیز هموار میکرد. بار دیگر، همان گونه که در انقلاب عباسی اتفاق افتاد، فاتحان خارجی از شرق بر سر کار آمدند.
آنان از سرزمین
دیلم واقع در جنوب باختری بحر خزر بودند که به نام خاندان فرمانروای ایشان
آل بویه خوانده میشدند.
احمد، امیر آل بویه که در 334 ق / 945 م،
بغداد را متصرف شد، پس از برکناری مستکفی، فضل بن
مقتدر ملقب به
المطیع بالله را در همان سال به
خلافت نشاند و حکومت را در دست گرفت.
از آن پس، خلیفه یا امیر المؤمنین، محکوم حکم خاندانی شد که بر پایه دینی به برتری او معترف نبود و از سوی دیگر خلفا مورد حمله این خاندان قرار نمیگرفتند، چرا که آل بویه از این که اینان منطقه نفوذ خود را در جای دیگری مستقر کنند و اسباب خطر بیشتری شوند، بیم داشت.
به هنگام خلافت
مطیع، وزارت با عبدالرحمن سامری و امیرالامرایی
بغداد، با احمد آل بویه ملقب به
معزالدوله بود. پس از درگذشت معزالدوله، پسرش
عزالدوله بختیار جای او را گرفت «356 ق / 967 م».
از رویدادهای مهم زمان مطیع
- یورش ناصرالدوله حمدانی و ترکان به بغداد
- شورش قرامطه در دمشق بود
یورش حمدانی و ترکان توسط معزالدوله و شورش
قرامطه به وسیله پسرش عزالدوله در هم کوبیده شد.
مطیع به خاطر دچار شدن به بیماری فلج در سال 363 ق / 973 م، جایگاه خود را به پسرش عبدالکریم ملقب به
الطایع بالله داد.