حضرت علی علیه السلام در مسیر حرکت به صفین، به شهری به نام بهریه رسید که آثاری از کسری در آن باقی مانده بود.
یکی از یاران امام، شعری به این مضمون خواند: « باد خزان بر سرزمین آنها وزید/ تو گویی مهلتشان سر آمده بود.»

امام علی علیه السلام به او فرمود:« چرا این آیات را تلاوت نکردی:
« کَمْ تَرَکوُ مِنْ جَنّاتٍ و عیونٍ * و زُروَعٍ و مَقامٍ کَریمِ * وَ نِعمهَ کانوا فیها فاکهین * کذلک و اورثناها قوماً آخَرینَ * فَما بَکَتْ عَلَیهُم السماءُ والارضُ و ما کانو مُنْتَظرین »؛‌ سوره دخان: آیات 25 تا 29، (چه باغ‌ها و چشمه‌ها و مزرعه‌ها و مقام بزرگ و نعمت‌هایی را که از آن بهره مند بودند ترک گفتند و رفتند؛ و بدین گونه دیگران را وارث آنان قرار دادیم. پس نه آسمان بر آنان گریه کرد و نه زمین؛ و مهلت داده نشدند.)

آن گاه فرمود: « گروه دوم وارثان نیز رفتند و دیگران وارث آنان شدند. این گروه نیز اگر سپاس نعمت را به جا نیاورند، به دلیل نافرمانی، از نعمت‌های الهی محروم می‌گردند. کفران نعمت نکنید تا بدبختی و انتقام الهی، شما را فرا نگیرد.»

منابع:

• فروغ ولایت، ص 547-548
• وقعه صفین، ص 142- 143