یکی از خصوصیات حضرت زین العابدین علیه السلام در زمینه انفاق و رسیدگی به فقرا و ایتام و مساکین، کثرت این عمل صالح در طول حیات منوّر آن حضرت چنین بوده که شبها انبانی پر از درهم و دینار و غذا به دوش می کشیدند و ناشناخته آن را بین فقراء مدینه تقسیم می کردند، به خاطر تکرار این عمل پشت حضرت متأثر شده و آثار حمل بار بر آن ظاهر گردیده که بعد از ارتحالشان مورد مشاهده قرار گرفت.

در روایات مربوط به این موضوع آمده است: حضرت سجاد علیه السلام در شب ظلمانی و تاریک از منزل خارج می شدند و انبانی را بر پشت حمل می کردند که در آن سکه هائی از درهم و دینار بود و چه بسا بر پشت خود طعام و یا سایر نیازمندیهای مردم مانند چوب را حمل می کردند تا می رسیدند به درب خانه های مورد نظر و یکی یکی درها را می زدند و هر کس بیرون می آمد به او از آن می دادند. . . . و چونکه حضرت علیه السلام را بر « مغتسل » (جائیکه برای غسل میّت از آن استفاده می کنند) گذاشتند به پشت حضرت نگاه کردند و دیدند که مانند زانو شتر بر آن برآمدگی وجود دارد چرا که حضرت بر پشت خود برای فقرا و مساکین غذا و آذوقه حمل می کرد.

عمرو بن ثابت می گوید: چونکه حضرت علی بن الحسین علیه السلام وفات یافتند و آن حضرت را غسل دادند مشغول نگاه کردن به پشت ایشان شدند و آثار سیاهی را در آن مشاهده کردند؟! و لذا پرسیدند این چیست؟ کسی گفت: آن بزرگوار عادتش این بود که خورجین و انبان آرد شبانه به پشت خود حمل می کرد و آن را به فقراء مدینه اعطاء می نمود.

منابع:

• بحارالانوار، ج 46، ص 62، به نقل از خصال، ص 66 حدیث 29 به نقل از علل الشرایع

مراجعه شود به:

• رسیدگی به فقرا و مستمندان