ابوطفیل گفت: « علی علیه السلام را دیدم که یتیمان را گرد آورده بود و با دست خودش در دهان‌شان عسل می‌گذاشت.»
توجه امیرالمؤمنین علیه السلام به یتیمان در اجتماع از گفتار و رفتار او به خوبی پیداست؛ چنان که حتی در آخرین ساعات زندگی نسبت به یتیم‌نوازی تأکید می‌کند: او در وصیتش هنگام شهادت می‌فرماید:« شما را به خداوند سوگند می‌دهم که مراعات حال یتیمان را بنمایید. آنان را گاه گرسنه و گاه سیر نگه مدارید. یک روز در میان آنان را طعام مدهید که گرسنه می‌مانند.»

منابع:

• بحارالانوار، ج 41، ص 29
• نهج البلاغه: نامه 47