داعی کبیر چگونه آدمی بود ؟

گویند داعی کبیر در بلاغت بیان چنان بود که دبیرش ابوالقاسم البلخی تقریر بیان او را چیزی از مقوله وحی می‏یافت. در جوانمردی آیتی بود و در ردای بخشندگی نمونه‏ای کم نظیر.

وقتی بکر بن عبدالعزیز «وفات 285 ق / 898 م» که مغضوب خلیفه بود به او پناه برد «284 ق / 897 م»، استقبال و تکریم نجیبانه‏ای که داعی در حق او انجام داد، خیلی بیش از حد انتظار او بود.
کسانی مانند عبدالعزیز عجلی و ناصر کبیر که خود او بعدها به خونخواهی محمد در طبرستان خروج کرد، در ستایشش اشعار جالبی سرودند.

داعی طبرستان، سالانه مبالغی ارزنده برای سادات و علویان عراق و حجاز می‏فرستاد. در تعمیر مشاهد ائمه نیز که به وسیله متوکل خلیفه عباسی خراب شده بود، با گشاده دستی هزینه بسیاری کرد.

با آن که نسبت به سید ناصر - ناصر کبیر - خالی از سوء ظن نبود، محبوبیت خود او چنان بود که وی سیزده سال بعد از قتل او، به عنوان امام و رهبر زیدیه، بار دیگر در طبرستان علم طغیان برداشت که بهانه‏اش خونخواهی از او بود.