از جمله وظایف مهم انسان در محیط‌های دوستانه و مراقبت و پاس‌داری از دوستی‌ها و پرهیز از عوامل جدایی‌آفرین است.
خلقیات زشت و برخوردهای نسنجیده و به دور انصاف از یک سو و حرکتها و شیطنت‌های افراد شرور و فرومایه‌ای که از دوام دوستی‌ها ناخرسند می‌باشند و آن را به زیان خود می‌دانند از سوی دیگر، ازمهم‌ترین عوامل‌ای به شمار می‌روند که دوستی‌ها را تهدید کرده و دوستان را از یک‌دیگر گریزان می‌کند.
دوست در فرهنگ پیشوایان دین به منزله شریفترین عضو پیکرة اجتماع است که راجع به حفاظت از آن و در نتیجه تداوم دوستی‌ها بسیار سفارش شده است.
امیر مؤمنان علی‌علیه‌السلام می‌فرماید:
«من فقداخا فی الله فکانما فقد اشرف اعضائه»
«کسی که دوست خوب و شایسته‌ای را (که بر اساس معیارهای خدایی انتخاب کرده) از دست دهد گویا شریفترین اعضای بدن خود را از دست داده است.»
امام علی علیه‌السلام می فرمایند:
پیوند دوستى را با برادران دینى خود محکم سازید که آنان ذخایر دنیا و آخرت هستند .
حفظ دوست خوب اثر گذار در دنیا و به ویژه آخرت انسان است.
خداوند در قرآن شریف به تاثر گمراهان در قیامت اشاره کرده که مىگویند:
(در روز سخت) نه شفیعى داریم، نه دوستى که در کارمان همت گمارد .
همچنین امیر المومنین درباره حفظ دوستی می فرمایند:
از دست دادن دوستان، غربت و تنهایى است