تولید انبوه موتور سیکلت

کمیت انبوه ماشین آلات و وسایل تولید صنعتی حق انتخاب را واقعاً افزایش داده بود اما این حقیقت که کیفیت کارکردی آنها به آسانی قابل مشاهده نبود، انتخاب را مشکل می کرد. این نکته تا حدی نشان می دهد که مصرف کنندگان حتی در ایالات متحده طرح هایی را که خیلی متفاوت به نظر برسند با اکراه می پذیرند. درنتیجه طراحان مجبور بودند تعادلی ظریف بین نوآوری برای ایجاد علاقه و عناصر شناخته شده برای ایجاد اطمینان به وجود بیاورند. ریموند لوی این رویکرد را در اصلی با نام اختصاری مایا MAYA ( بسیار پیشرفته اما پذیرفتنی ) خلاصه کرد. حال آنکه دریفوس عنصری راکه خود آن را «شکل بقا» Survival Form می نامید در طرح هایش می گنجاند. وی می نویسد:« با گنجاندن الگویی آشنا در شکلی کاملاً جدید می توانیم اشکال غیر معمول را برای بسیاری از مردم پذیرفتنی کنیم که درغیر این صورت آنها را رد می کردند ».
مقاومت در برابر نوآوری های بنیادی فقط در مورد محصولات خانگی نبود بلکه در طرح های فنی ای که با سلیقه های متغیر مشتریان تهیه شده بود نیز تاثیر گذاشت. برای مثال باک بنزین موتور سیکلت آریل Ariel مدل « لیدر » ساخت بریتانیا (1957) درعقب بدنه بود اما برای حفظ شکل متعارف، باک مصنوعی ای در قسمت جلو قرار داده بودند.


همین ترفند بعداً در موتور ژاپنی هوندا مدل گلدوینگ 1000 هم مورد استفاده قرار گرفت. وقتی باک مصنوعی نیمه باز بود دگمه های کنترل الکتریکی نمایان می شد. در هر دو مورد تولیدکنندگان در مقابل نیروی تصویر متعارف موتورسیکلت برای ارائه تصویری جدید به مشتریان احساس ناتوانی می کردند. حتی با اینکه حفظ شکل قدیمی آن از نظر کارکردی غیرضروری بود.


برای تولیدکنندگان درفاصله زمانی بین طرح تا عرضه آن به بازار خطرهایی وجود داشت. طراحی برای تولید انبوه در واقع پاسخی به نیازهای عمومی نبود. بلکه بیشتر قماری بود درتلاش برای پیش بینی این نیازها. تغییر مدل سالانه تدبیری برای بازاریابی بود اما برای طراحان هم فرصتی برای کسب اطمینان از بی ضرر بودن نوآوریهایشان ایجاد می کرد. بدین صورت که به آنها امکان می داد تغییرات را بتدریج ارائه دهند وخود را در برابر محاسبات اشتباه بیمه کنند در نتیجه از آنجا که شرکت های رقیب خواهان فروش بیشتر بودند واز نوآوری های بنیادی اجتناب می کردند، محصولات در یک زمینه خاص کم کم به یکدیگر شبیه شدند.