زُهری می گوید: با
امام سجاد علیه السلام نزد
عبدالملک بن مروان رفتیم. عبدالملک اثر سجده را بر پیشانی امام دید و شروع به تعریف و تمجید از او کرد. امام در جوابش از فضائل
رسول الله صلی الله علیه و آله سخن گفت و بعد فرمود:« هر چه کنم، نمی توانم ذره ای از
شکر نعمت های الهی را به جا آورم. اگر حقوق خانواده و جامعه نبود، همواره مشغول نگاه به آسمان و توجه به خداوند می شدم تا خداوند جانم را بگیرد.»
سپس گریست. عبدالملک نیز شروع به گریه کرد و گفت:« چقدر فرق است میان بنده ای که آخرت را می‌طلبد و برای آن تلاش می‌کند و کسی که در طلب دنیاست و از آخرت بی‌بهره است.»
ابو حمزه ثمالی نقل می‌کند که حضرت علی بن الحسین علیه السلام هرگاه درباره زهد سخن می‌گفت، هر کس را که در محضرش بود، به گریه می‌انداخت.
منابع:
- بحارالانوار، ج 46، ص 56، حدیث 10 به نقل از فتح الابواب و منتهی الامال، ج 2، ص 11