این سه وزیر

ابن فرات ناچار شد که متوالیاً دو سپاه به فارس گسیل دارد که نخستین سپاه برای دستگیری یک امیر صفاری مدعی تصرف آن سرزمین بود و دومی برای مطیع ساختن فرماندار مأمور آن دیار که از پرداختن وجوهی که بر عهده داشت خودداری می‏کرد.
در همین زمان اردویی نیز به مصر گسیل شد که هدف آن جلوگیری از نخستین حمله مهدی فاطمی مستقر در افریقیه بود.
پس از آن عملکردها لازم شد که فرمانداری را که تا حدی خود مختاری به آنان داده شده و از حد خود تجاوز کرده بودند، به اطاعت در آورند.
مثلاً ابن ابی السّاج در آذربایجان، که چه بسیار اتفاق می‏افتاد که حکومت مرکزی به نمایندگان خود اختیار می‏داد که خراج ایالت های سپرده به ایشان را جمع آوری کنند. اگر نظارت منظم و مؤثر درباره این گونه فرمانداران عملی نمی‏شد، آنان گستاخ می‏شدند و خود را خداوندگار سرزمین های ابواب جمعی خود می‏دانستند.