نام وی « نسیبه » و کنیه‌اش ام عماره بود. پدرش کعب بن عمرو نام داشت و مادرش رباب بنت عبدالله خزرجی.
نسیبه اهل مدینه و از طایفه « بنی نجار»
قبیله خزرج بود. او نخست با زید بن عاصم نجاری ازدواج کرد و از او دارای دو پسر به نام های «عبدالله بن زید» و «حبیب بن زید» شد. این دو از یاران پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم شدند و در جنگ های زمان پیامبر حماسه و افتخار آفریدند.
پس از درگذشت زید بن عاصم، نسیبه با غزیه بن عمرو ازدواج کرد و از او نیز صاحب سه پسر به نام‌های «تمیم بن غزیه» و «خوله بن غزیه» و«عماره بن غزیه» شد.
نسیبه که استعداد روحی درخشانی داشت و در دوران جاهلیت زمینه مناسبی برای رشد و شکوفایی نیافته بود، با ظهور اسلام زمینه رشد و تعالی و تکامل برایش فراهم شد و توانست به قله‌های عظمت و کمال دست یابد.
او به همراه 73 مرد و یک زن در
پیمان دوم عقبه شرکت کرد، در سال دوازدهم بعثت در عقبه منی با رسول خدا دیدار و بیعت کرد، و از آن روز در صف زنان مسلمان انصاری قرار گرفت. او به همراه همسر و دو فرزندش، عبدالله و حبیب، به منظور آب‌رسانی و درمان مجروحان در
جنگ احد نیز شرکت کرد.
در هنگامه‌ای که مردان جنگجو صحنه رزم را ترک کرده و پیامبر و علی علیه السلام را تنها گذاشته بودند، ام عماره، این شیرزن انصاری، شمشیر پسرش را برداشت و به نبرد روی آورد، عده‌ای از مشرکان را کشت و خود نیز زخم های فراوانی برداشت. پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم اندکی پس از جنگ، در هنگام بازگشت از
جنگ حمراء الاسد از نسیبه عیادت و احوال‌پرسی نمود.
نسیبه غیر از جنگ احد در
غزوه بنی قریظه،
سفر عمره حدیبیّه و
پیمان رضوان،
سفر عمره القضاء،
جنگ خیبر،
فتح مکه و
جنگ حنین نیز سپاه پیامبر اکرم را همراهی نمود و به آب‌رسانی، مداوای مجروهان و حتی نبرد همت گمارد. آخرین صحنه حضورش مربوط به سال دوازدهم هجرت و غائله
مسیلمه کذاب است.
مسلیمه به دروغ ادعای پیامبری کرده بود و با چهل هزار مرد جنگجو بزرگترین تهدید بر ضد حکومت نو پای اسلامی محسوب می‌شد.
نسیبه که از عزم و اراده ای آهنین برخوردار بود، وقتی خبر حرکت سپاه مسلمانان را شنید که به جنگ مسلیمه می‌روند، بی‌درنگ به جمع سپاه پیوست.
او در این جنگ نیز زخم‌های فراوانی برداشت و یک دست خود را از دست داد. سرانجام در سال 14 قمری، دار فانی را وداع گفت و به جوار رحمت حق پیوست.
منابع :
الطبقات، ج 8، ص 412
الاستیعاب، ج4، ص 475
الاصابه، ج 4، ص 479
المنتظم
المغازی