ابو عبدالله بلخی می گوید:
همراه
امام صادق علیه السلام در سفر بودم. در راه به نخل خشکیده‌ای رسیدیم. امام خطاب به نخل فرمود:«ای نخل که گوش به فرمان پروردگارت هستی. از آنچه خدا در تو نهاده است ما را اطعام کن.»
پس از خطاب امام، نخل خرماهای تازه‌ای از درخت فروریخت و ما سیر از خرماها خوردیم.
به امام صادق علیه السلام عرض کردم:«کار شما همانند کار
مریم سلام الله علیها است که به فرمان خدا درخت خرمای خشک را تکان داد و خرماهای تازه از آن فرو ریخت.»