امام حسین علیه السلام به منزل« عذیب الهجانات» وارد شده بود که چهار سوار به نامهای ((مبارزه، اسارت، شهادت نافع بن هلال|« نافع بن هلال» ))، ((مجمع بن عبدالله ))، ((« عمرو بن خالد» ))، و ((پیشنهاد طرماح|« طِرمّاح بن عدی» ))در حالی که اسب نافع را یدک کرده بودند از راه رسیدند. راهنمای آنها طِرمّاح بود. هنگامی که بر امام علیه السلام وارد شدند، حر روی به آنها کرد و گفت: این چند تن از مردم کوفه اند و من آنها را باز داشت کرده و یا به کوفه بر می گردانم.

امام علیه السلام فرمود: من اجازه چنین کاری را به تو نمی دهم و همان طوری که خود را از گزند تو حفظ می کنم از آنان نیز محافظت خواهم کرد، زیرا اینها یاران منند همانند اصحابی که با من از مدینه آمدند، پس اگر بر آن پیمانی که با من هستی، استواری، آنها را رها کن و گرنه با تو می جنگم. بر این اساس مرا از بازداشت آنها صرف نظر کرد.

امام حسین علیه السلام به آنها فرمود: از کوفه برایم سخن بگویید. مجمع بن عبدالله عایذی گفت: به اشراف کوفه رشوه هایی گزاف دادند. و چشم مال پرست آنها را پر کردند تا دلهای آنان را نسبت به بنی امیه نرم کرده باشند و اینک یک دل و یک زبان با تو دشمنی می ورزند. اما سایر مردم دلشان با توست ولی فردا شمشیر هایشان به روی تو کشیده خواهد شد. آن گاه امام علیه السلام درباره فرستاده خود ((قیس بن مسهر|« قیس بن مسهر صیداوی» ))پرسید.

گفتند: او را حصین بن تمیم« نمیر» گرفت و نزد ابن زیاد فرستاد و او دستور داد که قیس تو و پدرت را ناسزا گوید، اما قیس بر منبر رفت و بر تو و پدرت درود فرستاد و ابن زیاد و پدرش را لعنت کرد و مردم را به یاری تو خواند و آنان را از آمدنت با خبر کرد ابن زیاد دستور داد تا او را از بالای قصر به زیر افکندند. در این هنگام اشک در چشمان امام علیه السلام حلقه زد و بر گونه اش جاری شد و این آیه را قرائت کرد: « فمنهم مَن قضی نحبه و منهم مَن ینتظر و ما بدلو تبدیلاً» (1) آن گاه گفت: خدایا بهشت را جایگاه ما قرار ده و ما را با ایشان در سرای رحمت خود جمع کن! (2)

1- سوره احزاب، آیه 23.

2- کامل ابن اثیر، ج 4، ص 49.

منابع: قصه کربلا، ص 199.

مراجعه شود به:

((درگیری هنگام خروج از مکه))

((شهدای کربلا - عمرو بن خالد صیداوی))