روایت شده است که در خدمت امام صادق علیه السلام بودیم و امام حسین علیه السلام را یاد کردیم، حضرت بسیار گریست و ما گریستیم، پس حضرت سر برداشت و فرمود: امام حسین علیه السلام می فرمود: منم کشته گریه و زاری و هیچ مومنی مرا یاد نمی کند مگر آنکه گریان می گردد.

ابو عماره که شعر می خواند می گوید: روزی به خدمت امام صادق علیه السلام رسیدم حضرت فرمود: چند شعر در مرثیه حسین علیه السلام بخوان! چون شروع به خواندن کردم حضرت گریان شد. من مرثیه می خواندم و حضرت می گریست.

حضرت فرمود: به آن روشنی که در پیش خودمی خوانید و نوحه می کنید بخوان! حضرت بسیار گریه کرد و صدای گریه زنان آن حضرت نیز از پشت پرده بلند شد.

چون فارغ شدم حضرت فرمود: هر که شعری در مرثیه امام حسین علیه السلام بخواند و پنجاه کس را بگریاند بهشت بر او واجب می گردد. و هر کس سی نفر را بگریاند بهشت بر او واجب می گردد و هر کس بیست نفر و هر کس ده نفر را و هر کس پنج نفر را و هر کس یک نفر را بگریاند بهشت بر او واجب می گردد و هر کس مرثیه بخواند و خود بگرید بهشت بر او واجب گردد و هر کس که گریه اش نیاید و تباکی کند (یعنی خود را به صورت گریه کنندگان در آورد) بهشت بر او واجب گردد.

منابع: منتهی الامال، ج 1، ص 538.