امام باقر علیه السلام فرزند ارجمندش امام صادق علیه السلام را وصی خود قرار داد و به آن حضرت فرمود: « وقتی من از دنیا رفتم، مرا غسل ده و کفن کن و قبر مرا چهار انگشت بلندتر از زمین قرار بده و بر آن آب بپاش!»
و در نوشته ای که مرقوم فرموده بودند ،آمده بود: « بر من سه قطعه کفن بپوشان که یکی از آنها همان عبایی است که روزهای جمعه با آن به نماز می روم و بر سر من عمامه ای ببند، ولی آنرا از قطعات کفن محسوب نکن. »

امام صادق فرمودند: « پدرم به من وصیت کردند که ای جعفر! مقداری از مال مرا وقف کن که به مدت ده سال در سرزمین منی برای من عزارداری کنند» و آن مال 800 درهم بود.
روزی یکی از دندانهای امام باقر کنده شد، حضرت آنرا در کف دست گرفتند و گفتند: « الحمدالله» بعد فرمودند: « ای جعفر! وقتی مرا دفن کردی این دندان را هم با من دفن کن و این کنده شدن دندان دوباره اتفاق افتاد و آن حضرت دوباره سخن خود را تکرار کردند.

منابع:
بحارالانوار، ج 46، صفحات 214 و 215 و 220.

مراجعه شود به:
مسمومیت و شهادت امام باقر علیه السلام