نام آن حضرت «حسین» است و در
تورات «شُبیّر » و در
انجیل «طیّب »، ابو حسین نسابه حکایت کرده است که خداوند عزوجل این دو اسم یعنی حسن و حسین را از خلقتش مخفی نگه داشت تا اینکه دو فرزند فاطمه سلام الله علیها را به آن بنامد کسی سراغ ندارد که از قدیم الایام تا عصر امام حسن و امام حسین علیه السلام کسی نام فرزندش را حسن و حسین گذارده باشد نه از قبیله «نزاد » و نه از قبیله «یمن » با کثرت جمعیت و فراوانی اسامی در این دو قبیله.
آنچه مرسوم بوده است دو نام «حَسن » به سکون سین و «حسین » به فتح حا و کسرسین بر وزن حبیب بوده است؛عمران بن سلمان و عمروبن ثابت گفته اند که حسن و حسین دو اسم از اسامی اهل بهشت است و دنیایی نیست.
جابر از پیامبر گرامی نقل کرده است که حسن را حسن نامیدند چون به «احسان » خداوند آسمانها و و زمین ها پابرجاست و حسین مشتق و برگرفته از احسان است و علی و حسن دو اسم از اسمهای خداوند است و حسین تصغیر حسن است.
* «تورات » نام کتاب آسمانی
حضرت موسی علیه السلام است.
** «انجیل » نام کتاب آسمانی
حضرت عیسی علیه السلام است.
* * * این تصغیر برای تعظیم است.
منابع: بحار الانوار، ج 43، ص 227، حدیث 1- مناقب ابن شهر آشوب.
منابع: بحار الانوار، ج 37، ص 37، حدیث 4- امالی صدوق، ص 138.
منابع: بحار الانوار، ج 43، ص 251، حدیث 30- مناقب ابن شهر آشوب.
مراجعه شود :
مراسم نامگذاری
حسین، نام درختی در بهشت
نام حسین علیه السلام مکتوب بر ساق عرش
نامی بر گرفته از نام خدا