مضاربه، در لغت به معنی رفتن و سیر در بلاد و نیز به معنای همدیگر را با شمشیر زدن آمده است و در اصطلاح
فقه اسلامی عقد قراردادی است که به موجب آن شخص (= مالک) به شخص دیگر (= عامل) سرمایه ای را می دهد که تا با آن تجارت کرده و هر دو در سود آن شریک باشند. مضاربه از
عقود جایزه است و در آن چند شرط است:
1- صیغه ایجاب و قبول.
2- حصول شرایط تکلیف همچون عقل، بلوغ و اختیار در هر یک از مالک و عامل.
3- تعیین حصد و سود مالک و عامل به هر نسبتی که بخواهند، بر نصف، یک سوم و. . . .
4- عمل بر روی سرمایه از گونه های تجارتهای مشروع صورت گیرد.
5- سرمایه مورد مضاربه نقد و مقدار آن مشخص باشد.
6ـ عامل قدرت بر آن کار را داشته باشد.
زیان حاصله، در صورت عدم تفریط و تعدی بر عهده مالک است و در صورت تعدی و تفریط بر عهده عامل است.
مضاربه، تجارتی پاک و بابرکت است که در دین اسلام امضاء شده و مورد تایید قرار گرفت.
می گویند که
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم قبل از بعثت طبق قانون مضاربه، با ثروت
خدیجه «س» به
شام تجارت نمود.