امام حسن علیه السلام قبل از ارتحال به
امام حسین علیه السلام وصیت نمودند و درباره دفن و کفن خود فرمودند: برادرم! دوست دارم در کنار مرقد مطهر جدم
رسول خدا صلی الله علیه واله وسلم دفن شوم ولی اگر دشمنان نگذاشتند و نخواهند گذاشت راضی نیستم کار به خشونت و خونریزی برسد و از دماغ کسی خونی ولو اندک بریزد پس در صورت ممانعت مرا در نزد جده ام
فاطمه بنت اسد در
بقیع دفن کنید.
بنی هاشم جنازه را به طرف حرم رسول خدا صلی الله علیه واله وسلم حرکت دادند ولی
مروان و گروهی از هواداران
بنی امیه مانع شدند و گفتند
عثمان مظلومانه در بقیع دفن شود و حسن در جوار رسول خدا؟ هرگز!
عایشه نیز از راه رسید و گفت : خانه خانه من است و نمی گذارم کسی را که دوست ندارم در این خانه دفن کنید، تلاش و واسطه گری
ابن عباس سودی نبخشید و کار بدانجا رسید که مطابق برخی روایات تابوت را هدف تیر قراردادند و 70 چوبه تیر به تابوت اصابت کرد.
امام حسین علیه اسلام و به پیروی او بنی هاشم خویشتنداری کردند و گفتند قصد دفن نداریم و فقط قصد طواف جنازه را داریم، جنازه به گرد حرم طواف داده شد و سپس به بقیع منتقل و در نزدیکی قبر فاطمه نبت اسد مادر
امیرالمومنین علیه السلام دفن شد.
تشیع جسد امام حسن علیه السلام بسیار عظیم بود و همه مردم بر حضرتش گریستند و تمامی بازارهای
مدینه تعطیل شد.
مراجعه شود به:
در بیان شهادت امام حسن علیه السلام