« عبدالله بن علی علیه السلام »، مادرش
« فاطمه ام البنین» است؛ وی هشت سال بعد از برادرش
« عباس بن علی» ولادت یافت و شش ساله بود که پدرش امیر المؤمنین به شهادت رسید و شانزده سال با برادرش امام مجتبی علیه السلام همزمان زیست و مدت بیست و پنج سال حیات برادرش امام حسین علیه السلام را درک کرد و در کربلا به شهادت رسید.
سیره نویسان گفته اند: هنگامی که اصحاب امام حسین علیه السلام و گروهی از خاندان آن حضرت به شهادت رسیدند، عباس علیه السلام برادرانش را که از مادر با وی یکی بودند به ترتیب سن فرا خواندند، به پیش بتازید، نخستین کسی را که برای مبارزه با دشمن فرا خواندند، عبدالله بود.
به وی فرمود: ای برادر! به میدان برو تا تو را در راه خدا کشته ببینم و در شهادت تو شکیبایی بورزم، که تو فرزندی نداری (که غم فرزند بخوری) عبدالله به میدان آمد، رجز می خواند و شمشیر می زد و مبارزه می کرد تا آن که مردی به نام« هانی بن ثبیت» بر او حمله کرد و با شمشیر ضربه ای بر سر او وارد کرد و او را به شهادت رساند.
منابع: ابصار العین، ص 34.
مراجعه شود به:
شمار برادران و خواهران