هنگامی که امام حسین علیه السلام عزم حرکت از مدینه به سوی عراق کرد، ام سلمه به حضورش رسید و گفت:« فرزندم! با رفتن خود به سوی عراق مرا اندوهناک مگردان که از جدت رسول خدا صلی الله علیه و آله شنیدم که می فرمود: فرزندم حسین را در عراق در سرزمینی که به آن کربلا می‌گویند خواهند کشت.»
امام علیه السلام به او فرمود:« ای مادر، به خدا سوگند که من از سرانجام این کار، آگاهم، ولی چاره‌ای جز ادامه این راه ندارم. به خدا سوگند می‌دانم در چه روزی و در کجا کشته می‌شوم و می‌دانم چه کسی مرا می‌کشد و کجا دفن می‌شوم و چه کسی از اهل بیت و خویشان و شیعیان من کشته می شوند. ای مادر، اگر می خواهی محل شهادت خودم را به تو نشان دهم، نگاه کن!»
سپس با دست به سوی کربلا اشاره کرد و ام سلمه محل شهادت و محل دفن و محل سپاه و. . . را مشاهده نمود. آنگاه بی‌تاب شد و گریان و نالان، امام را به خدای بزرگ سپرد.

منابع:

بحار الانوار، ج 44، ص 331 و قصه کربلا، ص 74 .

مراجعه شود به:

وداع با قبر رسول خدا

وداع با قبر مادر و برادر

اندوه زنان هاشمی از عزیمت امام

وصیت به محمد بن حنفیه

پیشنهاد محمد حنفیه و پاسخ امام

نزول فرشتگان هنگام خروج از مدینه

خروج از مدینه به سوی مکه

نصایح عبیدالله بن ابی مطیع