امام علیه السلام هنگامی که عزم حرکت از مدینه به سوی عراق کرد، ام سلمه به حضور امام علیه السلام رسید و گفت: ای فرزندم! با رفتن خود به سوی عراق مرا اندوهناک مگردان که از جدت رسول خدا صلی الله علیه و آله شنیدم که می فرمود: فرزندم حسین را در عراق در سرزمینی که به آن کربلا گفته می شود خواهند کشت.

امام علیه السلام به او فرمود: ای مادر، به خدا سوگند که من از سرانجام این کار آگاهم، ولی چاره ای جز ادامه این راه ندارم. به خدا سوگند می دانم در چه روزی و در کجا کشته می شوم و می دانم چه کسی مرا می کشد و مکانی را که مرادر آن دفن می کنند می دانم و می دانم چه کسی از اهل بیت و خو یشان و شیعیان من کشته می شوند.

ای مادر، اگر می خواهی که محل شهادت خودم را به تو نشان دهم نگاه کن! آن گاه با دست به سوی کربلا اشاره کرد و ام سلمه محل شهادت و محل دفن و محل سپاه و. . . همه را مشاهده نمود و در همین هنگام بود که گریه شدید بی تابش کرد و با گریه و زاری امام را به خدای بزرگ سپرد.

منابع:

بحار الانوار، ج 44، ص 331 و قصه کربلا، ص 74 .

مراجعه شود به:

وداع با قبر رسول خدا

وداع با قبر مادر و برادر

اندوه زنان هاشمی از عزیمت امام

وصیت به محمد بن حنفیه

پیشنهاد محمد حنفیه و پاسخ امام

نزول فرشتگان هنگام خروج از مدینه

خروج از مدینه به سوی مکه

نصایح عبیدالله بن ابی مطیع