بوطریف عدی بن حاتم طائی فرزند ((حاتم طائی)) سخاوتمند معروف عرب، در حدود سال ((سال عام الفیل|عام الفیل)) به دنیا آمد. وی مردی قوی هیکل و تنومند و به الجواد بن الجواد (بخشنده پسر بخشنده) مشهور بود. و در عصر جاهلی رئیس قبیله طى و به کیش نصاری بود.

در سال نهم هجرت، سپاه اسلام به فرماندهی امام علی علیه السلام بت خانه فلس طی را ویران و آن سامان را از لوث وجود شرک و دو گانه پرستی پاک ساخت. در آن صحنه بود ک عدی رئیس قوم طی به ((شام «سوریه»|شام)) گریخت و خواهرش ((سفانه)) به اسارت در آمد.
مدتی بعد در ((ماه شعبان|شعبان)) سال نهم یا دهم هجری عدی به مدینه آمد و اسلام آورد. ((حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله|پیامبر خدا)) برای وی احترام زیاد قائل شد و او را به سمت مسئولیت جمع آوری ((زکات)) قبایل طی و بنی اسد منصوب فرمود.

عدی پس از رحلت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم با خلیفه اول و دوم بیعت کرد و به آنان به مدارا و نرمش رفتار کرد و حتی در ((جنگهای رده)) زمان ((ابوبکر)) شرکت کرد و به دفاع از خلفا شمشیر زد. او همچنین در ((فتوحات اسلامی)) در ((عراق)) و ((ایران)) نیز حضور داشت.
گذشت زمان، عدی تازه مسلمان را با سرشت و رفتار خلفا آگاه ساخت تا اینکه او در عصر خلافت ((عثمان بن عفان|عثمان)) به جمع مبارزین اسلامی علیه عثمان پیوست و از سوی خلیفه به شام تبعید شد.

پس از قتل عثمان و تصدی خلافت ظاهری از سوی ((حضرت امیرالمؤمنیین علی علیه السلام|امام علی علیه السلام))، عدی از جمله گروندگان و بیعت گنندگان با آن حضرت بود.
از آن پس وی در کنار مولای خود ثابت و استوار باقی ماند و به همراه آن حضرت در جنگهای ((جنگ جمل|جمل))، ((جنگ صفین|صفین ))و ((گزارشی از جنگ نهروان|نهروان ))شرکت جست و در نبرد جمل از ناحیه چشم آسیب دید و یک چشم خود را از دست داد و به مقام جانبازی نایل آمد.
گفتنی است که چند تن از پسران عدی در جنگهای جمل و صفین در رکاب امیر مومنان علیه السلام به شهادت رسیدند و یکی از پسرانش نیز به جمع ((خوارج)) پیوست و کشته شد.

عدی پس از شهادت امام علی علیه السلام با ((حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام|امام حسن مجتبی علیه السلام)) بیعت کرد و از فرماندهان سپاه آن حضرت بود و با جان و زبان خود از حریم خاندان علی علیه السلام دفاع کرد.
او سرانجام در سال 66 قمری در سن 120 سالگی چشم از جهان فرو بست.

منابع :
الاصابه ج 4، الاستیعاب ج 3، اسدالغابه ج 4، اعیان الشیعه ج 8، مختصر تاریخ دمشق ج 16