تاریخچه ی:
عبدالله بن رواحه انصاری
تفاوت با نگارش: 1
| - | ابو محمد عبدالله بن رواحه خزرجی انصار از طایفه بنی حارث از قبیله ((قبیله خزرج|خزرج)) و از ((انصار)) و اهل مدینه بود. مادرش کبشه دختر واقد بن عمرو حارثی ا دات ا وی رند به ای نمانده ات. با وجو ن که در ر جاهلی، کتابت و امر نگارش سیار کم بوده است، عبدالله بن رواه از مله ویسندگان و کابان عر اهلیت به مار می د و یز در شعر و اعری مهات داته است. |
+ | ابو محمد عبدالله بن رواحه خزرجی انصاری از طایفه بنی حارث ((قبیله خزرج)) و از ((انصار)) اهل ((مدینه)) بود. مادرش کبشه دختر واقد بن عمرو حارثی بد.
با جود آن که در دوران اهلیت، سوا خواندن و نوشتن در میان رم رواج نداشت عبدالله ن رواحه از جمله‌ی نویسندگان آن زمان به شمار می‌رفت و در شعر و شاعری نیز مهارت دات.
عبدالله بن رواحه از جمله مسافران کارون نصار بود که در هنگم مرسم ((حج)) در سال سیزدهم بعثت در عقبه منی با ((رسول گرامی لام)) بعت کرد که در تاریخ به ((بیعت دوم عقبه|بیعت دوم عقبه)) شهرت دارد.
در همان مراسم به عنوان یی از ((نام‌های وازده نقیب مدینه|نقبای دوازده گانه)) انصار برگزیده شد و سول خدا وی را به عنوان نماینده خود در میان قبیله بنی‌حارثه خزرج انتخاب کرد. در ((جنگ بدر))، ((جنگ احد|احد))، ((جنگ خندق|خندق))، ((غزوه حدیبیه|حدیبّیه))، ((جنگ خیبر|خیبر))، عمره القضاء و ((نبرد موته|موته)) شرکت کرد و به هنگام ((جنگ بدر الموئد))، جانشین پیامبر در مدینه بود. پس از فتح ((خیبر))، از سوی رسول خدا مامور جمع‌آوری ((خراج)) خیبر شد و تا هنگام شهادتش این سمت را دارا بود. بعد از نبرد خیبر، با سی سوار که عبدالله بن انیس نیز در میان آنان بود، به سوی بشر بن زرام یهوی -که در اندیشه شبیخون به مدینه بود- اعزام د و ابن زرام را به قتل رساند.
در سال هشتم جرتف رسول خدا سپاهی سه هزار نفری تشکیل داد و آنان را برای جنگ با رومیان اعزام نمود. فرماندهی سپاه بر عهده ((جعفر بن ابی طالب)) بود و قرار بود در صورتی که وی شهید شد، ((زید بن حاثه کلبی|زید بن حارثه)) و اگر او نیز شهید شد، فرماندهی لشگر به عدالله بن رواحه پرده شود. نقل است که عبدالله بن رواحه قبل از حرکت به وی موته اشعاری م‌خواند ز خداند درخواست شادت می‌کرد و از رس عذاب الهی می‌ریست.
پس از کشته شدن جعفر و ید، پرچم سپاه اسلام به دست عبدالله قرار گرفت و بر دشمن حمله برد. او جنگ سختی کرد و از پای درآمد. پیش از شهات، خون بدنش را ه چهره مالید و فریاد زد:«ای مسلمانان! از جان برادرانتان حمایت کنید.»
سرانجام عبدالله به آرزوی دیرین خود رسید و به خیل شهیدان تاریخ اسلام پیوست. |
| - | عبدالله بن رواحه از جمله مسافران کاروان انصار بود که در هنگام مراسم حج در سال سیزدهم بعثت در عقبه منی با رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله وسلم بیعت کرد که در تاریخ به ((ماجرای بیعت دوم عقبه|بیعت دوم عقبه)) شهرت دارد.
وی در همان مراسم به عنوان یکی از نقبای دوازده گانه انصار برگزیده شد و رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم وی را به عنوان نماینده خود در میان قبیله بنی حارثه از خزرج انتخاب کرد. او در جنگ ((جنگ بدر|بدر))، ((جنگ احد|احد))، ((جنگ خندق و قتل قهرمان کفار|خندق))، ((غزوه حدیبیه|حدیبّیه))، ((جنگ خیبر|خیبر))، عمره القضاء و ((نبرد موته|موته)) شرکت کرد. نیز به هنگام جنگ بدر الموئد، جانشین پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم در مدینه بود. پس از فتح ((خیبر))، وی از سوی رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم مامور جمع آوری ((خراج)) خیبر شد و تا هنگام شهادت این سمت را دارا بود . نیز بعد از نبرد خیبر، عبدالله بن رواحه با سی سوار که عبدالله بن انیس نیز در میان آنان بود، به سوی بشر بن زرام یهودی که در اندیشه شبیخون به مدینه بود، اعزام شد و ابن زرام را به قتل رساند .
در سال هشتم هجرت رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم سپاهی سه هزار نفری تشکیل داد آنان را برای جنگ با رومیان اعزام نمود. فرماندهی سپاه را بر عهده جعفر بن ابی طالب سپرد و در صورتی که وی شهید شد، ((زید بن حارثه کلبی|زید بن حارثه)) و اگر او نیز شهید شد فرماندهی لشگر با عبدالله بن رواحه باشد. نقل است که عبدالله بن رواحه قبل از حرکت به سوی موته اشعاری می خواند و از خداوند شهادت داشت و از خوف عذاب الهی گریه می کرد.
به هر روی پس از کشته شدن جعفر و زید، پرچم سپاه اسلام به دست عبدالله قرار گرفت و بر دشمن حمله برد و جنگی سخت کرد و از پای در آمد و خون بدنش را به چهره خویش مالید و فریاد می زد: ای مسلمانان از جان برادرتان حمایت کنید. سر انجام عبدالله به آرزوی دیرین خود رسید و به خیل شهیدان تاریخ اسلام پیوست.
منابع: اسدالغابه، ج 3، ص 234، الطبقات، ج 3، ص 525، قاموس الرجال، ج 6، ص 342/ فروغ ابدیت، ص 287. |
+ | منابع:
اسدالغابه، ج 3، ص 234، الطبقات، ج 3، ص 525، قاموس الرجال، ج 6، ص 342/ فروغ ابدیت، ص 287. |
