عبدالله بن بدیل از قبیله خزاعه و از خانواده ای شریف بود و پیش از ظهور اسلام در ((مکه)) به دنیا آمد. پدرش، بدیل بن ورقاء، هنگام ((فتح مکه)) مشمول دعای خیر ((حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله|پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم)) قرار گرفت.
عبدالله نیز از اصحاب رسول خدا و از مهاجران بود. وی در ((غزوه حنین)) شرکت کرد و سپس حامل پیامی از رسول خدا برای مردم ((یمن)) شد. پس از رحلت رسول خدا نیز در شمار یاران نیکوی ((حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام|حضرت علی علیه السلام)) قرار گرفت.
او و برادرش، حبیب بن بدیل، از کسانی بودند که به درخواست علی علیه السلام بر آنچه در روز ((غدیر خم)) از رسول خدا شنیده بودند، گواهی دادند ( ((حدیث غدیر)) ). این ماجرا به حدیث رکبان معروف است.
((دعبل خزاعی))، شاعر ((شیعه)) زمان ((حضرت امام رضا علیه السلام))، و ((ابوالفتح رازی)) از نوادگان او بوده اند. عبدالله در فتوحات زمان ((خلفا))، یکی از فرماندهان سپاه مسلمان به شمار می‌رفت و به ویژه در فتح ((اصفهان))، ((کاشان)) و ((کرمان)) نقش مهمی داشت. وی در دوران حکومت حضرت علی علیه السلام نیز از اصحاب نزدیک امام بود.
در ((جنگ جمل|نبرد جمل)) فرزندش را قربانی حمایت از ولایت کرد و در ((جنگ صفین)) همراه با دو تن از برادرانش دلاورانه جنگید. وی فرمانده جناح راست سپاه امام علی علیه السلام بود و آن قدر جنگید تا توانست به خیمه‌گاه ((معاویه)) نزدیک شود. معاویه به ناچار جایگاه خود را عوض کرد و دستور داد او را سنگباران کنند. وی در این سنگباران به شدت مجروح شد و پس از ساعتی به شهادت رسید.
هنگامی که معاویه بر بالینش آمد، او را پهلوان سپاه ((عراق)) خواند. شهادت وی در روز پنج شنبه هفتم ((ماه صفر|صفر)) سال 37 هجری رخ داد.

منابع:
الاصابه 1/141 و 2/281 تنقیح المقال 1/161.
وقعه صفین (با استفاده از شرح حال موجود در مرکز تحقیقات جانبازان).