در نظام تربیتی یکی از اهرمهای موفق، شخصیت دهی است. دست کم گرفتن، تحقیر کردن، کوچک شمردن، سرزنش مداوم داشتن، شخصی را بی عرضه معرفی کردن و. . . باعث هدر رفتن نیروهای فعال در مسیر تربیت می شود و انسان را به وادی بی توجهی و احیاناً تقابل می کشاند.
مخصوصاً در تربیت کودکان که هنوز در آغاز راه ساخته شدن قرار دارند و روحیه آنها دستخوش حوادث نشده است، باید با بزرگ ساختن روح آنها، شخصیت دهی به ایشان، واگذاری کارهایی که مستقلاً باید انجام دهند، ابراز اطمینان از موفّقیّت آنها، تشویق صحیح و بیان نکات ناقص در قالبی زیبا که مخرّب شخصیت آنها نشود و استفاده از هر آنچه فرزند را شکل می دهد، آنها را به وادی صحیح تربیت نزدیک ساخت.
البته در این کار مثل سایر مسائل تربیتی باید از افراط و تفریط پرهیز نمود، و کودک را در حد کشش، شخصیت داد که دچار سردرگمی و عدم تطبیق درون خود با جهان خارج و تفاوت امکانات وی با شخصیت داده شده به وی و مشکلات دیگر نشود.
مراجعه شود به:
تربیت اولاد
