عطارد:
!نگاه اجمالی
عطارد نزدیک ترین سیاره به خورشید است. از این رو ، دمای آن در روز به 400 درجه سانتی گراد می رسد. در این دما سرب هم ذوب می شود. شبها دما افت می کند و احتمالا تا 200 درجه سانتی گراد پایین می آید. عطارد جو ندارد و نمی تواند گرما را نگه دارد. از این رو دمای شب و روز تفاوت زیادی با هم دارند. یک بار چرخش آن به دور خود 59 روز و یک بار گردش آن به دور خورشید 88 روز طول می کشد. مدار عطارد کاملا به شکل بیضی است و در نتیجه فاصله آن از خورشید بین 47 تا 69 میلیون کیلومتر تغییر می کند. این سیاره کوچک اندکی از ماه بزرگتر است.
!موقعیت عطارد نسبت به زمین:
عطارد نزدیک ترین سیاره به خورشید و نیز کوچکترین سیاره خاکی است. هر سال در حدود سه بار به عنوان ستاره درخشان شامگاهی در نزدیکی اش غروب خورشید و نیز به عنوان یک ستاره صبحگاهی ظاهر می شود. به خاطر سرعت کم آن نسبت به زمین از لحاظ افسانه ای ، خدای روشنی نامیده شده است. در مواقعی ، عطارد در درخشندگی شبیه زحل می شود. اما معمولا به واسطه درخشندگی همسایه اش ، خورشید ناپدید می گردد.
!حرکت عطارد:
عطارد در یک مدار با ثابت خروج از مرکز (e=0/02056) و میل زیاد (7 درجه نسبت به دایره البروج) با نیم قطر 1 طول AV 3871/0 و یک دوره تناوب مداری نجومی 69/87 روز به دور خورشید می گردد. بزرگترین زاویه کشیدگی این سیاره که از زمین مشاهده شده است در ازای از 18(.... خورشیدی) تا 28 (بیلد خورشیدی) ، با متوسط 23 قرار دارد. تصور می شد که دوره تناوب چرخشی نجومی عطارد یا (مانند زمین) 24 ساعت یا به طور همزمان 88 روز باشد. اما در اوایل سال 1960 میلادی برای اولین بار تپشهای راداری منعکس شده از سطح عطارد دریافت شدند و در سال1965 میلادی جی.اچ پتنژیل (G.H.Pettengill) و آر.بی وایس مستقیما با استفاده از فن های راداری دوپلری نشان داده اند که دوره تناوب چرخشی در حدود 59 روز است.
مشخصه های فیزیکی:
شعاع عطارد 24400 کیلومتر است جرم آن 33x10kg می باشد که از اختلالات گرانشی بر روی فضا پیما محاسبه شده است. (عطارد هیچ قمر طبیعی ندارد) چگالی متوسط آن kg/m 5420 می باشد که نظیر یک سیاره خاکی است. اما برای اندازه عطارد زیاد است. چون گرانش کلی عطارد کمتر از زمین است (فشردگی آن کمتر است). اما چگالی حجمی آن در حدود چگالی حجمی زمین می باشد. لذا باید با در برگیرنده مقدار بیشتری از فلزات باشد. حدس می زنیم که در داخل عطارد یک گوشته صخره ای و یک هسته بزرگ فلزی (شاید نیکل و آهن) وجود داشته باشد. عطارد هوا ندارد. در آن ، پس از سپری شدن روز بیدرنگ شبی سرد فرا می رسد. از این رو سطح آن در نتیجه فرسایش تغییر نمی کند. طی هزاران میلیون سال ، سطح عطارد مورد اصابت خرده سنگهای فضایی قرار گرفته است. به علت این بمباران مداوم اکنون سطح سیاره پر از گودال است. کف گودال ها پوشیده از گرد و غباری است که از متلاشی شدن این خرده سنگها به وجود آمده است.
میدان مغناطیسی:
درسال 1974 میلادی (1353 شمسی) سفینه فضایی مارنیر 10 از کنار عطارد گذشت. هارمیز 10 یک میدان مغناطیسی ضعیف سیاره ای را با شدتی در حدود nT 220 (1Nt=10T) آشکار کرد. اگر چه این مقدار کوچک است. ولی برای قطع مغناطیسی سپهر و بادهای خورشیدی کافی است. در اینجا میدان مغناطیسی ذرات باردار (اکثرا پروتونها) را را ازباد خورشیدی اطراف سیاره منحرف می کند.
به نظر می رسد که میدان عطارد یک دوقطبی باشد که کم و بیش با محور چرخش سیاره ، در یک امتداد قرار گرفته است. دراین صورت به طور کلی میدان مغناطیسی عطارد شبیه میدان مغناطیسی زمین ولی ضعیفتر از آن است. حضور یک میدان مغناطیسی و همچنین چگالی زیاد سیاره دلالت بر آن دارد. که عطارد مانند زمین دارای یک هسته فلزی است که عمدتا از آهن و نیکل تشکیل شده است. به نظر می رسد که این سیاره همانند یک آهنربای دائمی است. میدان مغناطیسی زمین صدبار شدیدتر از میدان مغناطیسی عطارد است.
تحول سطح:
چون ماه و عطارد هر دو فاقد جوهای قابل توجهی هستند ، آب و هوا سطوحشان را فرسوده نمی کند. هر دو جهانهای کوچکی با ناحیه داخلی سردتر از ناحیه داخلی زمین هستند. اکنون نه آتفشان های فعال زیادی دارند و نه دستخوش تحول سطحی دائمی می شوند که زمین از انتقال یافتن صفحات پوسته ای تجزیه کرده است.
فقدان جو و کوتاه بودن زمان تحول پوسته ای هر دو به جرمهای کوچک ماه و عطارد می رسند. و جو آنها برای مدت طولانی حفظ نمی شود. همچنین جرمهای کوچک دلالت بر این دارند که حرارت داخلی اشان از تلاشی مواد رادیواکتیو نسبت به مقدار مشابه برای زمین کمتر است. و جریان گرما پیشان به طرف بیرون جنان سریع می باشد که هر دو جسم به سرعت سرد خواهد شد. داخل زمین داغ است و شارش گرمایی به طرف بیرون آن جریانهایی گوشته پلاستیکی ایجاد می کند و اینها تحول پوسته زمین را نیرو می بخشد. ماه و عطارد هر دو فاقد این ترکیب درونی داغ و گوشته پلاستیکی هستند.
هلال عطارد:
رصد کردن سیاره عطارد دشوار است. نزدیک بودن مدار آن به خورشید سبب می شود که هیچ گاه 27 دورتر از قرص خورشید دیده نشود. در نتیجه ، تنها قبل از طلوع و غروب آفتاب می توان آن را نزدیکی افق دید. حرکت مداری عطارد سریع است و به همین سبب ، در هر بار گردش به دور خورشید امکان دید آن به چند روز محدود می شود. عطارد نیز مانند ماه ، دوره هلالی دارد. زیرا هلالهای عطارد تنها به کمک تلسکوپ قابل رویت است ، اگر می خواهید عطارد را با تلسکوپ کاوش کنید مواظب باشید که به طرف خورشید نشانه نروید.