~~red:::فیش ناتمام است::~~

::{img src=http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/show_image.php?id=20075}::

سهراب سپهری در 15 مهر ماه 1307 در شهر کاشان به دنیا آمد. پدرش اسدالله سپهری کارمند اداره پست و تلگراف بود و هنگامی که سهراب نوجوان بود پدرش از دو پا فلج شد. با این حال به هنر و ادب علاقه ای وافر داشت. نقاشی می کرد، تار می ساخت، تار هم می زد، خط خوبی هم داشت. تصویری که از او (معلم نقاشی ما) ترسیم می شود اندکی دقیقتر و گویاتر است.

سپهری در سال های نوجوانی پدرش را از دست داد و یکی از شعرهای دوره جوانی از پدرش یاد کرده اسن (خیال پدر) یک یکسال بعد از مرگ او سروده است:

~~green:دل عام خیال به چشم آمدم پدر
کز رنج چون کمان قد سروش خمیده بود
دستی کشیده بر سر رویم به لطف و مهر
یک سال می گذشت، پسر را ندیده بود~~

مادر سپهری ماه جبین (فروغ ایران) سپهری بود. بعد از فوت شوهرش، فرزندش را بزرگ کرد و سپهری او را بسیار دوست می داشت. (مادری دارم بهتر از برگ درخت) فروغ سپهری در هنگام مرگ فرزندش زنده بود و در سنین بالای نود در اویل خرداد ماه 1373 در گذشت. (مادر بزرگ سپهری (حمیده سپهری) نام دارد که شعر می گفت و در کتاب (زنان سخنور ایران) چند شعر از او آمده است. پدر بزرگ مادر سپهری (میرزا محمدتقی لسان الملک) ملک امورخین است که بیشتر به نام (محمد تقی خان سپهر) از او یاد می شود. وی مورخ بود و کتاب (ناسخ التواریخ) را در چند جلد نوشته است.

دوره کودکی شاعر، نقاش در کاشان در گذشت. دوره شش ساله ابتدایی را (دبستان خیام) این شهر گذرانید سپهری دانش آموزی منظم و درس خوان بود و درس ادبیات را دوست داشت.

خط سپهری خوش بود و به خوش نویسی علاقه داشت.سپهری در سال های کودکی شعر هم می گفت که یک روز که به خاطر بیداری در خانه مانده و به مدرسه نرفته بود با ذهن کودکانه اش نوشت:

~~green:ز جمعه تا سه شنبه خفته نالان
نکردم هیچ یادی از دبستان
ز درد دل شب و روز گرفتار
مدارد من یک دمی از درد آرام~~

در مهرماه 1319 سپهری به دوره دبیرستان قدم گذارد. دوره اول، در خرداد ماه 1326 آن را به پایان رساند. سهراب از سال چهارم دبیرستان به دانش سرا رفت. سهراب در تهران در آذر ماه 1325 یعنی اندکی بیش از یک سال بعد از به پایان رساندن دوره دو ساله دانش سرای مقدماتی او به استخدام فرهنگ کاشان (اداره آموزش و پرورش) آمد تا شهریور 1327 در این اداره ماند.

در این هنگام در امتحانات ادبیات شرکت کرد و دیپلم کامل دوره دبیرستانن نیز گرفت از سال 25 تا 27 در کاشان با عباس کی منش آشنایی و دوستی پیدا کرد.

وی در نامه ای که به تاریخ شانزدهم آذر ماه 1326 بعد از صفوی به قمصر کاشان به مشفق تا مدتی می توان به فضای فکری و حال و هوای او در آن سال ها پی برد. سپهری در هنگام نوشتن این نامه نوزده سال داشت. سال بعداو در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران رفت. وقتی که در این دانشکده بود، نخستین دفتر شعرهایش را چاپ کرد و مشفق کاشانی اظهار امیدواری برادری کرد و پیش بینی کرد که در آینده آثار ارزشمند و بسیار بدیعی به ادبیات ایران هدیه خواهد داد.

وی در بیست سالگی اولین کتاب خود را به نام مرگ رنگ در تهران انتشار کرد و در سبک نیما به عنوان پیشرفته ترین زبان و بیان شعری آن زمان چاپ شد.

سپهری دومین مجموعه شعر خود را با نام "زندگی خواب ها" در سال 1332 سرود و در همین سال بود که دوره لیسانس نقاشی را در دانشکده هنرهای زیبا با رتبه اول و دریافت نشان اول علمی به پایان رساند.

از سال 1332 به بعد، زندگی سپهری در گشت و گذار و مطالعه نقاشی و حکاکی در پاریس، روم و هند و شرکت در نمایشگاه ها و آموختن و تدریس نقاشی گذشت.

سهراب در سال 1337 دو کتاب "آوار آفتاب" و "شرق انده" را آماده چاپ کرد ولی موفق به چاپ آنها نشد و سرانجام در سال 1340 این دو کتاب به انضمام "زندگی خواب ها" زیر عنوان "آوار کتاب" منتشر شد.

در این کتاب می توان به جلوه های زبان خاص سپهری برخورد کرد و همچنین شور و شوق آمیختگی با طبیعت را- که در شعرهای بعدی کاملاً واضح می شود- بیشتر می توان دید.

در "شرق اندوه" سپهری از هر نظر تحت تاثیر غزلیات مولوی است و شعرهای این مجموعه همه شادمانه و شورانگیزند.

دو شعر بلند "صدای پای آب و "مسافر" پنجمین و ششمین کتاب های او هستند.

::{img src=http://daneshnameh.roshd.ir/mavara/show_image.php?id=20077}::

شهرت سپهری از سال 1344 و با انتشار شعر بلند صدای پای آب آغاز شد. در صدای پای آب است که محتوای ویژه ی شعر سپهری فرمش را می یابد. فرم و محتوای شعر سپهری، از صدای پای آب به بعد به هماهنگی می رسند.

صدای پای آب، کنایه از صدای پای آبوار مسافری در سفر زندگی است.

این شعر که روز به روز بر شهرت و محبوبیت او افزوده اول باز در فصلنامه ی آرش در آبان همان سال منتشر شد.

سپهری که تمام عمرش را به دور از جنجال روزنامه ها و مجلات و فقط با دوستان اندک و تنهایی خود می زیست و بدین سبب از طرف نشریات جدی گرفته نشد، در سال 1345 با انتشار شعر بلند مسافر که یکی از درخشان ترین شعرهای فارسی و از جمله اشعار جهانی است بزرگی و شاعری اش را بر نشریات تحمیل کرد. مسافر تأمل و سیر انفسی آن مشاعر شاعر است در فلسفه ی زندگی.


"جحم سبز" هفتمین مجموعه شعری سپهری و کاملترین آنها است.

"حجم سبز" پایان آخرین جستجوی های سپهری در شعر "مسافر" اوست. گویی پاسخ همه پرسش ها را یافته و به همه حقایق رسیده است. شاعر دیگر منتظر مژده دهندگان نمی ماند بلکه خود قصد می کند که بیاید و پیام آورد: ~~green:روزی خواهم آمد و پیامی خواهم آورد ...~~

از هشتمین و آخرین مجموعه شعری سهراب سپهری "ما هیچ، ما نگاه" است.

در این کتاب بر خلاف مجموعه"حجم سبز" و دو شعر بلند "صدای پای آب" و "مسافر" شاعر روی به یأس دارد. اما یأسی که جز از حوزه ذهن رنگین سپهری بیرون نمی تراود.

سپهری در سال 1355 تمام هشت دفتر و منظومه خود را در "هشت کتاب" گرد آورد.

سپهری در سال 1357 به بیماری سرطان خون مبتلا شد و در سال 1358 برای درمان به انگلستان رفت، اما بیماری بسیار پیشرفت کرده بود و سرانجام در اول اردیبهشت ماه 1359 ، سهراب سپهری به ابدیت پیوست.

نخست قرار بود که طبق خواست خودش او را در روستای"گلستانه" به خاک بسپارند، اما به پیشنهاد یکی از دوستانش از بیم آنکه طغیان رود، مزارش را از بین ببرد او را در صحن "امامزاده سلطان علی" دهستان مشهد اردهال به خاک سپردند.

:: {picture=sohrab1.jpg}::

! نمونه ای از اشعار

شعری از سهراب سپهری از مجموعه زندگی خوابها


چه کسی بود صدا زد سهراب