تاریخچه ی:
رفتار پیامبر با یاران
امام حسین - علیه السلام - می فرماید: از پدرم درباره رفتار رسول خدا (ص) با همنشینان خود، سئوال کردم در پاسخ فرمود: پیامبر (ص) همیشه گشاده رو بود، نرم خو و آسان گیر بود، (دیگران به آسانی به او نزدیک می شدند) درشت خو نبود، داد و فریاد نمی کشید، فحش نمی داد، عیب جو نبود و ستایشگری نیز نمی کرد از آن چه خوش نداشت با تغافل (خود را به ندانستن زدن) می گذشت، کسی از او ناامید نمی شد و آن که به او چشم داشتی، داشت ناکام نمی ماند.
خویشتن را از سر کار باز می داشت: جدال (گفت و گوی بیهوده )، زیاده خواهی، پرداختن به کاری یا چیزی که برای او فایده نداشت.
سه کار درباره مردم انجام نمی داد: هیچ کس را به بدی یاد نمی کرد، کسی را سرزنش نمی نمود، پی جویی از عیب ها و لغزش های مردم نمی کرد، هر آنچه را از نتیجه آن امید داشت، درباره آن صحبت می کرد؛ به گاه سخن گفتن او، همنشینان سر به زیر آنچنان که گویی بر تارک آنان پرنده ای نشسته است (آرام و بدون حرکت) به کلام او گوش می سپردند و زمانی که پیامبر (ص) ساکت می شد، آنان سخن آغاز می کردند.
همنشینان پیامبر (ص) بر سر گفته ای با یکدیگر جنگ و جدال نمی کردند، هر کدام که سخن می گفت دیگران به او گوش می سپردند تا کلام او پایان پذیرد، تنها یک نفر از آنان سخن می گفت (چند نفر با هم سخن نمی گفتند )، هنگامی که همه از چیزی خندان می شدند، پیامبر (ص) نیز می خندید و از آنچه دیگران شگفت زده می شدند، او نیز در شگفتی می شد.
آن چنان بر بی ادبی و درشت خویی برخی افراد نا آشنا و غریب، شکیبایی می کرد که اصحاب او سعی می کردند با غریبان نزد پیامبر (ص) بیایند (تا صبوری او را در برخورد با آنان ببینند و بیاموزند) رسول خدا (ص) به اصحاب خود می فرمود: هر گاه نیازمندی را دیدید، به نزد من آورید (یا به او یاری رسانید) ستایش هیچ کس را نمی پذیرفت مگر آن که مسلمانی حقیقی باشد (از شنیدن ستایش خود به زبان منافقان اجتناب می کرد ).
کلام نادرست هر کس را پس از پایان گفته او و پیش از شروع به گفتار های دیگر با برخاستن یا نهی کردن، قطع می کرد.
مراجعه شود به:
((ویژگی های گفتاری و رفتاری پیامبر - ص -))