تاریخچه ی:
رفتار پیامبر با یاران
تفاوت با نگارش: 1
- | امام حسین - علیه السلام - می فرماید: از پدرم درباره رفتار رسول خدا (ص) با همنینان خود، سئوال کردم در پاسخ فرمود: پیامبر (ص) همیشه گشاده رو بود، نرم خو و آسان گیر بود، (دیگران به آسانی به او نزدیک می شدند) درشت خو نبود، دا و فریاد نمی کید، فحش نمی داد، عیب جو نبود و تیی نیز نمی کرد از آن چه خوش نداشت با تغافل (خد نانن زد) می گشت، کسی ز او ناامید نمی د و ن که ب ا دای، دات نکام می اند. |
+ | ((حضرت امام حسین علیه السلام|امام حسین علیه السلام)) می فرماید: از پدرم درباره رفتار ((حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله|رسول خدا)) با صحاب خود سئوال کردم. در پاسخ فرمود:« پیامبر همیشه گشاده رو، نرمخو و آسانگیر بود. (دیگران به آسانی به او نزدیک می شدند.) پرخا نمی کد، فحش نمیداد، عیبجو نبود و عریف و تمید یاد نیز نمی کرد. از آن چه خوش نداشت با تغافل ی گت ( ا نید میگفت) و کسی ا ناامید نمیفمود. خویتن را از سه کار باز یداشت: جدا (ف گوی بیهوده )، زیاه واهی، پرداتن ه امر بیایده. |
- | خوی را از سر کار از می دات: جدا (گفت گوی بیهود ) یاده ای، پردان کاری یا چیزی که رای او ایده ندات. |
+ | و رتار با مردم نیز از سه کار پرهیز میفرمود: هیچ کس را به بدی یاد نمی کرد، کسی را سرزنش نمیفمود، از عیب ها و خطاهای مردم پیجویی نمیکرد. ا چیزهایی سخن میگفت که از نتیجهاش امید داشت؛ نگام سخن گفتنش، اصحاب سر ب زیر میانداختند، آنچنان که گویی بر تارک آنان پرندهای نشسته است. (آرام و بدن کت میماندند،) به کل ا گوش می پردند و زمان که پیامبر ساکت می شد، آنان ن غاز ی کردند. همنشینان پیامبر بر سر چیزی با یکدیگر جنگ و جدال نمی کردند، هر ک سخن میگفت، دیگران به او گوش می سپردند تا کلام او ایان پذیرد. تنها یک نف از آنان سخن می فت (چند نفر با هم خن نمی گفتند.) |
- | سه ار رباره مرد انام می اد: هیچ ک ا ب بدی د نمی کرد، کسی را رزن نمی نمود، پی جویی از ی ها ز های مد ی کرد آنچ را نیجه آن امید دشت، رار آن ب می کرد؛ به گاه ن گفتن او همنشینان س ب زیر نچنن که گیی بر تارک نان پرنه ای نته است (آرام و بون حرکت) به کلام و گو می پردند و مانی که پیمبر () کت ی د آنان ن غاز می کدند. |
+ | هنگامی که هم ا یی نان یدند، پیامر نی می خندید و از نچه دیگا شگزه میدد، ا یز درف ید. />آن چان ی ادبی و دشتوی ری افراد ا آشنا و یب کیبایی می کرد که ااش سی یکرن هراه ریهها ن او بییند (تا بوی و ا ر د ا آنان ینند و یاموند.) |
- | همنین پیم (ص) بر گفه ای با یکدیگر ن جا نمی کند هر کدم که ن ی فت دیگران به او گو می سردد تا کلم او ایان پذیر، تها ی نفر از آنا سن ی گ (چ ن هم ن نمی گفن ) هنگامی ک همه از چیزی خدان می شدند، یامر () ی می نید از آچه یگران شگفت زده م شن، ا نیز در می د. |
+ | ل به اب خود میفرمود:« ر ا نیمند را دیید، به ن من آری. (یا به او یری رساید.)» دح و ستایش هیچ ک را میپذیرف، ر آن ک مسلمنی حیی اشد. ( اضر نب ان منافقن تایش تمجید از خد را بشنود.) کام ندرت کس س از یان گفتهاش برخاست یا نهی کرد، تذکر میاد.» |
- | آ چنان ب بی دبی و درشت خویی برخی افراد ا آشنا و ریب، کیای می کرد که اصحاب او سعی می کردند با غریبان نزد پیامبر (ص) بیایند (تا صبوری او را در برخورد با آنان ببینند و بیاموزند) رسول خدا (ص) به اصحاب خود می فرمود: هر گا نیازمندی ر دیدید، به نزد من آورید (یا به او یاری رسانید) ستایش هیچ کس را نمی پذیرفت مگر آن که مسلمانی حقیقی باشد (از شنیدن ستایش خود به زبان منافقان اجتناب می کرد ). |
+ | !ناب: />*باراانور، 16، ص152 --- عیون اخبارارا |
- | کلام نادرست هر کس را پس از پایان گفته او و پیش از شروع به گفتار های دیگر با برخاستن یا نهی کردن، قطع می کرد.
مراجعه شود به:
((ویژگی های گفتاری و رفتاری پیامبر - ص -)) |
+ | !مراجعه شود به: *((ویژگی های گفتاری و رفتاری پیامبر - ص -)) |