"رباعی" از کلمه ی "رباع" به معنی "چهارتایی" گرفته شده است.
"رباعی" شعری است چهار مصراعی بر وزن "لاحول و لاقوة الابالله" سروده می شود.
سه مصراع اول رباعی تقریباً مقدمه ای برای منظور شاعر هستند و حرف اصلی در مصراع چهارم گفته می شود.
رباعی در قدیم رااز لحاظ موضوع می توان به سه دسته تقسیم کرد:
الف- رباعی عاشقانه -مثل رباعی های ودکی
ب- رباعی صوفیانه - مثل رباعی های ابوسعید ابوالخیر، عطار و مولوی
ج- رباعی فلسفی- مثل رباعی های خیام
شکل رباعی به صورت زیر است:
البته در زمانهای قدیم بعضی رباعی ها دارای چهار مصراع هم قافیه بودند.
نمونه هایی از رباعی:
جز من اگرت عاشق شیداست بگو ------- ور میل دلت به جانت ماست بگو
ور هیچ مرا در دل تو جاست بگو ------- گر هست بگو، نیست بگو، راست بگو
(مولوی)
هر سبزه که بر کنار جویی رسته است ------ گویی زلب فرشته خویی رسته است
پا بر سر سبزه تا به خواری ننهی ------ کان سبزه ز خاک لاله رویی رسته است
(خیام)