در روایات زیادی وارد است که اولین خلق خداوند،
رسول الله و
ائمه اطهار هستند و سایر مخلوقات، اعم از آسمانها و زمین و
بهشت و
جهنم، همه و همه بعد از آنها و برای آنها خلق شده اند. در این زمینه، روایات فراوانی وارد شده است که ما تنها اشاره ای به بعضی از آنها داریم:
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: خداوند ما انوار خمسه طیّبه را آفرید، هنگامی که نه آسمانی بود، نه زمینی، نه عرشی، نه بهشتی و نه آتشی.
ما خداوند را تسبیح می کردیم، هنگامی که هیچ تسبیحی نبود و تقدیس می کردیم وقتی که هیچ تقدیسی نبود و چون خداوند اراده فرمود نور مرا شکافت و عرش را از نور من آفرید و من از عرش با فضیلیت ترم. سپس نور
علی بن ابیطالب را شکافت و از آن
ملائکه را آفرید و علی از ملائکه افضل است و سپس نور دخترم
فاطمه زهرا را شکافت و از آن آسمانها و زمین را آفرید و فاطمه از آسمانها و زمین افضل است و سپس نور
حسن را شکافت و از آن خورشید و ماه را آفرید و حسن از خورشید و ماه افضل است.
و سپس نور
حسین را شکافت و از آن بهشت و
حورالعین را آفرید و حسین از بهشت و حورالعین افضل است و سپس خداوند از نور حسین، ائمه دیگر را آفرید.
آنها سیدالعابدین
علی بن الحسین و سپس
محمدبن علی و سپس
جعفر بن محمد و سپس
موسی بن جعفر و سپس
علی بن موسی و سپس
محمد بن علی و سپس
علی بن محمد و سپس
حسن بن علی و سپس
حجه بن الحسن المهدی علیهم السلام اند.
امام باقر علیه السلام می فرماید: سپس خداوند به رسولش محمد صلی الله علیه و آله وسلم فرمود: به عزت و جلال و بلندی شأنم، اگر تو و علی و عترت شما نبودید، من بهشت و جهنم و مکان و زمین و آسمان و ملائکه و هیچ خلق دیگری را نمی آفریدم.
ای محمد! تو خلیل و حبیب و برگزیده مخلوقات من و محبوبترین آفریده های من هستی و تو اولین خَلقی هستی که من خلقت را به آن ابتدا کرده ام و پس از آن علی امیرالمؤمنین و بعد از او ائمه هُداه که من همه خلق را برای شما آفریده ام. . .
سپس امام باقر علیه السلام فرمود: ماییم علّت خلق مخلوقات و سبب تسبیح و عبادتشان. پس سبب معرفت خداوند مائیم. . . و پس از آن خداوند، نور ما را در صلب
آدم علیه السلام قرار داد . . .
توضیح: خلقتی که در اینگونه روایات آمده، به معنای خلقت نور چهارده معصوم و حقیقت آنهاست که قبل از حضرت آدم علیه السلام بوده است.
اما خلقت بدنهای آنها همین تولدی است که به صورت ظاهر برای آنها در دنیا هست.
منابع:
بحارالانوار، ج 25، ص 16 تا 20.