موجودات جهان همه از پنج نور مقدس آفریده شده اند. پیامبر اسلام در این باره چنین فرموده است:
خداوند تعالی ما اهل بیت را هنگامی آفرید که نه آسمان بر افراشته بود و نه زمین گسترده، نه عرشی و نه بهشتی و نه دوزخی. ما خداوند را تسبیح می کردیم آن هنگام که تسبیح‌کننده‌ای نبود. هنگامی که خداوند خواست جهان را بیافریند نور مرا شکافت و از آن عرش را بیافرید؛ پس نور عرش از نور من است و نور من از نور خدا است و من با برتر‌ از عرش هستم.
آنگاه نور علی بن ابی طالب را شکافت و از آن فرشتگان را آفرید؛ پس نور فرشتگان از نور علی بن ابی طالب است و نور وی از نور خداست و نور علی علیه السلام برتر از ملائکه است.
آن‌گاه نور دخترم را شکافت و از آن آسمان ها و زمین را بیافرید؛ پس نور آسمان‌ها و زمین از نور دخترم فاطمه است و نور فاطمه از نور خداست و او والاتر از آسمان‌ها و زمین است.



آنگاه نور حسن را شکافت و از آن خورشید و ماه را آفرید؛ پس نور خورشید و ماه از نور حسن است و نور وی از نور خداست و حسن والاتر از خورشید و ماه است.
آن گاه نور حسین را شکافت و از آن بهشت و حورالعین را آفرید. پس نور بهشت و حورالعین از نور حسین است و نور حسین از نور خداست و حسین والاتر از بهشت و حورالعین است.
و سپس خداوند از نور حسین، ائمه دیگر را آفرید. آنها علی بن الحسین و محمد بن علی و جعفر بن محمد و موسی بن جعفر و علی بن موسی و محمد بن علی و علی بن محمد و حسن بن علی و حجه بن الحسن المهدی علیهم السلام اند.

امام باقر علیه السلام در حدیثی ادامه‌ی ماجرا را چنین روایت می‌فرماید:
سپس خداوند به رسولش فرمود: قسم به عزت و جلالم اگر تو و علی و خاندان شما نبودید، بهشت و جهنم و زمین و آسمان و ملائکه و هیچ مخلوق دیگری را نمی آفریدم.
ای محمد! تو خلیل و حبیب و برگزیده و محبوب‌ترین مخلوق من هستی و اولین کسی که من خلقت را با آن ابتدا کرده‌ام و پس از آن علی و بعد از او ائمه را آفریدم....»
سپس امام باقر علیه السلام فرمود:«ما علّت خلق مخلوقات و سبب تسبیح و عبادتشان هستیم. سبب معرفت خداوند ماییم. پس از آن، خداوند، نور ما را در صلب آدم علیه السلام قرار داد...»

توضیح: خلقتی که در این قبیل روایات آمده، به معنای خلقت نور و حقیقت چهارده معصوم است که قبل از حضرت آدم علیه السلام بوده است.
اما خلقت بدن های آنها همان تولد ظاهری آنهاست.

منابع:
بحارالانوار، ج 25، ص 16 تا 20.
بحار الانوار، ج 25، ص 16، حدیث 30.

در روایات زیادی وارد است که اولین خلق خداوند، رسول الله و ائمه اطهار هستند و سایر مخلوقات، اعم از آسمانها و زمین و بهشت و جهنم، همه و همه بعد از آنها و برای آنها خلق شده اند. در این زمینه، روایات فراوانی وارد شده است که ما تنها اشاره ای به بعضی از آنها داریم:

رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: خداوند ما انوار خمسه طیّبه را آفرید، هنگامی که نه آسمانی بود، نه زمینی، نه عرشی، نه بهشتی و نه آتشی.

ما خداوند را تسبیح می کردیم، هنگامی که هیچ تسبیحی نبود و تقدیس می کردیم وقتی که هیچ تقدیسی نبود و چون خداوند اراده فرمود نور مرا شکافت و عرش را از نور من آفرید و من از عرش با فضیلیت‏ ترم. سپس نور علی بن ابیطالب را شکافت و از آن ملائکه را آفرید و علی از ملائکه افضل است و سپس نور دخترم فاطمه زهرا را شکافت و از آن آسمانها و زمین را آفرید و فاطمه از آسمانها و زمین افضل است و سپس نور حسن را شکافت و از آن خورشید و ماه را آفرید و حسن از خورشید و ماه افضل است.
و سپس نور حسین را شکافت و از آن بهشت و حورالعین را آفرید و حسین از بهشت و حورالعین افضل است و سپس خداوند از نور حسین، ائمه دیگر را آفرید.

آنها سیدالعابدین علی بن الحسین و سپس محمدبن علی و سپس جعفر بن محمد و سپس موسی بن جعفر و سپس علی بن موسی و سپس محمد بن علی و سپس علی بن محمد و سپس حسن بن علی و سپس حجه بن الحسن المهدی علیهم السلام اند.

امام باقر علیه السلام می فرماید: سپس خداوند به رسولش محمد صلی الله علیه و آله وسلم فرمود: به عزت و جلال و بلندی شأنم، اگر تو و علی و عترت شما نبودید، من بهشت و جهنم و مکان و زمین و آسمان و ملائکه و هیچ خلق دیگری را نمی آفریدم.

ای محمد! تو خلیل و حبیب و برگزیده مخلوقات من و محبوبترین آفریده های من هستی و تو اولین خَلقی هستی که من خلقت را به آن ابتدا کرده ام و پس از آن علی امیرالمؤمنین و بعد از او ائمه هُداه که من همه خلق را برای شما آفریده ام. . .

سپس امام باقر علیه السلام فرمود: ماییم علّت خلق مخلوقات و سبب تسبیح و عبادتشان. پس سبب معرفت خداوند مائیم. . . و پس از آن خداوند، نور ما را در صلب آدم علیه السلام قرار داد . . .

توضیح: خلقتی که در اینگونه روایات آمده، به معنای خلقت نور چهارده معصوم و حقیقت آنهاست که قبل از حضرت آدم علیه السلام بوده است.
اما خلقت بدنهای آنها همین تولدی است که به صورت ظاهر برای آنها در دنیا هست.

منابع:
بحارالانوار، ج 25، ص 16 تا 20.