تاریخچه ی:
خطبه امام سجاد علیه السلام هنگام ورود به مدینه
حمد سپاس مخصوص خداوندی است که پروردگار عالمیان است و مالک روز جزا و آفریننده همه خلایق. همان خدایی که از یک سو مقامش چنان بلند است که در آسمانهای بلند مرتبه جای دارد و از سوی دیگر چنان به ما نزدیک است که زمزمهها را میشنود. ما او را بابت سختیها و آسیبهای روزگار و درد و رنج حوادث ناگوار و مصایب دلخراش و بلاهای جانسوز سپاس میگذاریم.
ای مردم! خداوند متعال ما را به مصیبتهای بزرگ مبتلا فرمود. به اسلام ضربهی بزرگی وارد شده و ((حضرت امام حسین علیه السلام|حضرت ابا عبدالله الحسین علیه السلام)) و خاندانش کشته شدند، زنان و کودکانش اسیر گردیدند، و سر او را بر نیزه زدند و در شهرها گرداندند. این مصیبتی است که همانند ندارد.
ای مردم! کدام یک از شما بعد از قتل او شادی میکند؟ یا کدام چشم اشک نمیریزد و در ریختن آن بخل میورزد؟ آسمانهای هفتگانه در قتل او گریستند و در عزای او ماتم گرفتند و دریاها با امواج خود بر او زاری کردند. همهی ذرات زمین، درختان و شاخ و برگشان، ماهیان دریاها، ملائکه مقرّب الهی و تمامی اهل آسمانها برای او گریستند.
ای مردم! ما همچون فرزندان ترک و کابل، رانده شدیم، از هم پراکنده شدیم، حامی و یاوری نداشتیم و از وطن خود دور افتادیم؛ در حالی که نه جرمی مرتکب شده بودیم، نه کار زشتی از ما سر زده بود و نه ضربهای به اسلام زده بودیم.
آری، مانند این واقعه را در روزگار پدران خود نشنیده بودیم و این امری نو ظهور و بدعتی جدید بود.
قسم به خدای ((حضرت سلیمان علیه السلام|سلیمان))، اگر پیامبر به جای اینکه به آنها سفارش کند مراعات حال ما را بکنند، سفارش میکرد با ما بجنگند، بدتر از کاری که با ما کردند، نمیتوانستند! انا لله و انا الیه راجعون.
چه مصیبت بزرگی، و چه فاجعه دردناک و ناگوار و تلخ و جانسوزی! ما همهی این مصایب را به حساب خدا منظور میکنیم، چرا که او شکستناپذیر و انتقامگیرنده است.
مراجعه شود به:
((بازگشت حضرت سجاد -ع- به مدینه ))