از جمله وظایف مهم انسان در محیطهای دوستانه و مراقبت و پاسداری از دوستیها و پرهیز از عوامل جداییآفرین است.
خلقیات زشت و برخوردهای نسنجیده و به دور انصاف از یک سو و حرکتها و شیطنتهای افراد شرور و فرومایهای که از دوام دوستیها ناخرسند میباشند و آن را به زیان خود میدانند از سوی دیگر، ازمهمترین عواملای به شمار میروند که دوستیها را تهدید کرده و دوستان را از یکدیگر گریزان میکند.
دوست در فرهنگ پیشوایان دین به منزله شریفترین عضو پیکرة اجتماع است که راجع به حفاظت از آن و در نتیجه تداوم دوستیها بسیار سفارش شده است.
امیر مؤمنان علیعلیهالسلام میفرماید:
«من فقداخا فی الله فکانما فقد اشرف اعضائه»
«کسی که دوست خوب و شایستهای را (که بر اساس معیارهای خدایی انتخاب کرده) از دست دهد و گویا شریفترین اعضای بدن خود را از دست داده است.»