یکی از برترین عبادات نماز است. نماز ارتباط مخصوص بنده با خداوند است. نماز یاد ویژه خداست و ملاقات بسیار شیرین و دلنشین عبد با مولی است. از آداب اصلی و لازم این عبادت رعایت حضور قلب است یعنی نماز گذار از آغاز تا پایان نماز خویش را بصورت واقعی و حقیقی در محضر پروردگار ببیند و بیابد و واقعاً صحبت کند.
و دل را که حرم پرودگار است به روی غیر خدا نگشاید، این احساس حضور زمینه هرگونه توجهی را به هر چیز یا هر کس یا هر موضوعی از بین می برد و واقعاً تا انسان از نماز فارغ نشود متوجه غیر خدا نخواهد شد

چنانچه روزی ((حضرت امام سجاد علیه السلام|امام سجاد علیه السلام)) در حال نماز بودند که فرزندشان ((حضرت امام محمد باقر علیه السلام|امام باقر علیه السلام)) که کودکی بودند در چاه عمیقی سقوط کرده اند مادر این کودک با اضطراب کنار چاه آمده و فریاد می زد: ای پسر رسول خدا فرزندت غرق شد، ولی امام سجاد علیه السلام اصلاً توجهی نداشتند پس از نماز حضرت دست در چاه عمیق بردند و محمد فرزندشان را بیرون آوردند در حالی که حتی لباسش خیس نشده بود

آنگاه حضرت فرمود: اگر متوجه بودید که من در پیشگاه چه کسی بودم تقاضای شکستن نمازم را نداشتید اگر من از خداوند روی گردانده بودم او هم از من روی بر می گرداند، آیا در این صورت جز او رحم کننده و مهربانی وجود داشت.

منابع:
بحارالانوار، ‌ج 46،‌ ص 34، ج 29