انس بن مالک می گوید:« در ماه رمضانی که امیر المؤمنین علی علیه السلام در آن به شهادت رسید، نزد امام رفته بودم. امام فرزندش،
حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام، را فرا خواند و به او فرمود:« برفراز منبر برو و خداوند را ستایش کن و بر او درود بفرست و جدت رسول الله را به بهترین صورت یاد آور و بگو: خداوند لعنت کند فرزندی را که
عاق والدین شود. خداوند لعنت کند بنده ای را که از موالی (اربابان) خویش بگریزد، خداوند لعنت کند گوسفندی را که از چوپان جدا شود و راه خود را گم کند؛ و آنگاه از منبر پایین بیا.»
پس از اینکه امام حسن دستور پدرش را اجرا کرد و از منبر پایین آمد، مردم گرد او جمع شدند و گفتند:«ای پسر امیر المؤمنین و ای پسر دختر رسول خدا، معنای سخنی را که گفتی برای ما توضیح بده.»
حضرت امام حسن علیه السلام فرمود:« پاسخ را از امیر المؤمنین بخواهید.»
علی علیه السلام در پاسخ فرمود:« روزی پیامبر پس از نماز، دست راستش را به دست راست من زد و آن را محکم گرفت و به سینه اش چسباند و فرمود: ای علی. من و تو دو پدر این امت هستیم؛ پس خداوند لعنت کند آنکه ما را عاق کند (نافرمانی کند و بدخواه ما باشد.) بگو آمین.»
گفتم:«آمین.»
رسول خدا فرمود:« من و تو دو مولای این امت هستیم، پس خداوند لعنت کند آن کس را که از ما بگریزد. بگو آمین.»
گفتم:« آمین.»
بار دیگر رسول خدا فرمود:« من و تو دو راعی (چوپان و عهده دار تربیت) این امت هستیم؛ پس خداوند لعنت کند هر کس را که خود را از ما جدا سازد و گم کند. بگو آمین.»
گفتم:« آمین.»
امیر المؤمنین ادامه داد:« هر گاه پس از دعاهای پیامبر آمین می گفتم، صدای دو نفر دیگر را می شنیدم که با من آمین می گفتند. از پیامبر رسیدم آن دو نفر که همراه من آمین می‌گویند، چه کسانی هستند.»
فرمود:«
جبرئیل و میکائیل*.»
- میکائیل یکی از چهار فرشته مقرب خداست که مأمور روزی رساندن به مخلوقات است
منبع:
بحارالانوار، ج 36، ص 5، حدیث 4 -------- معانی الاخبار
مراجعه شود به:
علی علیه السلام برترین انسان است
