V{maketoc}

عمل توجه کردن را می توان از پنج نظر گاه مورد مطالعه قرار داد. اول از نظر سازگاری ((اعصاب)) گیرنده، دوم از نظر سازگاری بدنی، سوم از نظر تنش عضلانی، چهارم از نظر سازگاری دستگاه اعصاب مرکزی و پنجم از نظر افزایش وضوح در میدان ادراک.

بعضی از جنبه های توجه را می توانیم به آسانی در خود و یا در دیگران ببینیم.
مثلاً به معمایی که در شکل 1 دیده می شود نگاه کنید و سعی کنید و سعی کنید پاسبانی را که بر موتور سیکلت سوار است بیابید. چنین شخصی در این عکس هویدا نیست در حال جستجوی او در این شکل در وضع عمومی بدنی شما تغییراتی روی می دهد عضلات بدن کشیده می شود و تغیییراتی نیز در دستگاه مرکزی اعصاب وقوع می یابند وقتی عاقبت پاسبان را پیدا کردید دیگر ممکن نیست متوجه او نشوید.

تغییراتی را که هنگام توجه کردن در شخص واقع می شود دیگری بهتر از خود او می تواند دید. مثلاً از کسی بخواهید پاسبان ((دوچرخه)) سوار را در شکل 1 پیدا کند و او را مورد توجه قرار دهد می بینید که چشمهای او و عضلات صورت و بدنش بطور کلی وضع آماده خاصی بخود می گیرد.

وقتی که معلمی مسئله مشکلی را برای شاگردان توضیح می دهد در وضع بدنی و قیافه دانشجویان می توان همان حالت توجه را مشاهده کرد.