~~red:::فیش ناتمام است.::~~

تراژدی کلمه ای است یونانی به معنای سرود بز یونانیان برای تئاتر و نمایش لغت تراژدی را بکار می بردند این کلمه مرکب از لفظ "تراگو" یعنی "بز" و "اگل" یعنی "ترانه" و معنای مرکب آن ترانه بز می شود.

بز در نظر یونانیان باستان مقدس بود، از این رو نمایشگران خود را به صورت بز در می آوردند و در آغاز جنبه خنده آوری داشت تا اینکه پس از مدتها از کمدی جدا گردید و بصورت کاملی در آمد.

نمایش تراژدی نخست رنگ تقلید مذهبی داشت زیرا در مراسم عزاداری بکار می رفت.

"در کتابهای لغت و در مولفات ادبی زبانهای مختلف فرنگی تعریف کلمه تراژدی و شرح موضوع و مفهوم و مصداق و بیان کیفیت جذبه های آن در همه جا یکسان نیست. تراژدی نیز ساخته فکر لطیف یونانی است و از عهد ((ارسطو))تا امروز بزرگان فضل و حکمت فرنگ در باب تراژدی مطلب نکته آموز بسیار نوشته اند یکی می گوید که تراژدی جنگ عقلست با میل ها و شهوتهای انسانی و به عقیده دیگری مایه تراژدی تأثر شدید و عمیق روح شخصیت بسیار حساس در مقابل گرفتاری و مصیبت و عذابهای وجدانی است.

در تعریف تراژدی نوشته اند که تراژدی شرح وقایعیست ناگوار و بد عاقبت، هم باعث هول و وحشت می شود و هم موجب رحمت و شفقت.

غم نیز از ارکان تراژدی است، اما نه هر غمی. عقیده ارسطو این است که در تراژدی آنچه بر سر بیچاره گرفتار می آید. (رنج و درد و عذاب جسمانی و روحانی) باید حاصل عمل او باشد، نتیجه ضعف یا خطای او برای روشن شدن این مطلب است که می گویند که مثلاً مصلوب گشتن و کشته شدن مسیح- بعقیده عیسویان- تراژدی نیست چرا که وی ضعفی نداشت و خطایی نکرد، آنچه بر او گذشت درد و غم و رنج و مصیبت اوست نه تراژدی مسیح.

بعضی معتقدند که انسان با آفریدن و دیدن و خواندن و شنیدن تراژدی، هم رنج می برد و هم لذت و هر قدر هول و هراس و رنج و درد گرفتار بیشتر باشد برایش خوشایندتر است. اما در مورد علت این موضوع بحث های زیادی شد. ولی آنچه مسلم است آنکه انسان با دیدن تراژدی لذت می برد و این عجیب است. بزرگانی چون هگل و نیچه معتقدند که این لذت خاص موضوعی خاص و جدای احساس های معمولی بشر است.

ارسطو می گوید قهرمان تراژدی در ما هم حس شفقت را بیدار می کند و هم حس وحشت و هراس را.

او نه خوب است و نه بد، مخلوطی از هر دو است، اما اگر قهرمان از ما بهتر باشد اثر تراژدی بیشتر است.

قهرمان بر اثر تغییر سرنوشت ناگاه از اوج سعادت به ورطه شقاوت فرو می افتد. تغییر سرنوشت بر اثر عمل اشتباهی است که از قهرمان سر می زند و او بر اثر نقطه ضعفی که دارد مرتکب این اشتباه می شود.

یکی از رایج ترین انوع نقطه ضعف در تراژدی های یونانی غرور است.

از خود راضی بودن و اعتماد به نفس بیش از حد باعث می شود قهرمان تراژدی به نداها و اخطارها و ما علائم درونی آسمانی توجه نکند و یا از قوانین اخلاقی منحرف شود که این نقطه ضعف در نمونه ایرانی آن مانند "رستم" و "اسفندیار" نیز به چشم می خورد. را هم در رستم ببنیم و هم ر اسفندیار.

یکی از مشخصات تراژدی پیش بینی است. در داستان رستم و اسفندیار عمل پیشگویی بر عهده جاماسب است.

~~green:بخواند آن زمان شاه جاماسب را ----- همان فال گویان سهراب را~~

و اوست که مرگ اسفندیار را به دست رستم پیشگویی می کند.

در داستان رستم و سهراب هم، رستم وقوع فاجعه ای را پیش بینی کرده است:

~~green:به دل گفت کاین کار آهرمن است ----- نه این رستخیز از پی یک تن است~~

هم چنین به نظر می رسد که رستم و سهراب گاهی به شناخت یکدیگر نزدیک می شوند چنان که سهراب به رستم می گوید:

من ایدون گمانم که تو رستمی!

اما این که ارسطو از ترس و شفقت نراژیک سخن می گوید از این جاست که قهرمان تراژدی آن قدر بد نیست که دچار سرنوشت رقت آوری شود و به همین دلیل در خواننده حس همدردی و دلسوزی نسبت به او پیدا می شود و زیرا قهرمان بیش از گناهی که کرده است عقوبت می شود.