«عبدالله بن حسن» بسیار زاهد و عابد بود و در میان مردم جایگاه خوبی داشت. به همین جهت، خلیفه گاهی با او ملاقات می کرد. او نیز خلیفه را موعظه و امر به معروف می‌کرد، خلیفه نیز سخن او را تحمّل می‌نمود.
روزی امام موسی بن جعفر علیه السلام وارد مسجد شد و به عبدالله فرمود:« کارهای تو پسندیده و محبوب من است، ولی حیف که اهل معرفت نیستی.»
او گفت:«فدایت شوم، منظورت چیست؟»
امام فرمود:« برو بپرس و در دین خدا اندیشه و تامل کن و در طلب احادیث بکوش.»
گفت:«از چه کسی؟»
فرمود:«از انس بن مالک (رئیس فرقه مالکیه ) و از فقهای مدینه جستجوی معرفت و راه حق کن و سپس هر چه به دست آوردی بر من عرضه کن.»
عبدالله مدتی به جستجو و گفتگو پرداخت و سپس در ملاقاتی با امام، اطلاعاتش را درباره‌ی خلافت عرضه نمود. امام همه را با دلیل کافی ابطال فرمود. سپس تأکید کرد: «برو دنبال معرفت.»
حسن بن عبدالله که در امر دین خود پشتکار داشت، وقتی همه‌ی درها را زد و نومید شد، تصمیم گرفت با خود امام ملاقات کند. روزی که امام به سمت مزرعه خود می رفت، با او همراه گردید و گفت:« فدایت شوم، دست مرا بگیرید و راهنمایی‌ام کنید. خودتان مرا بر «معرفت حق» راهنمایی نمایید.»
امام جریان وصایت بحق حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام را، واضح و مستدل، ثابت فرمود. او هم پذیرفت و پرسید:«پس از امیرالمؤمنین، امامت چگونه ادامه یافت؟»
امام فرمود:«امامان هدی به ترتیب پس از حضرت امیر، امام حسن مجتبی و سپس امام حسین و امام سجاد و امام محمد باقر و سپس پدرم امام جعفر صادق بودند.»
حسن بن عبدالله گفت:«فدایت شوم، امروز چه کسی امام است؟»
امام فرمود:«اگر بگویم می پذیری؟»
گفت:« آری.»
فرمود:«من.»
او گفت:«آیا نشانه ای ارائه نمی کنید که به آن استناد کنم؟»
امام فرمود:« برو کنار آن درخت و بگو موسی بن جعفر می گوید بیا!»
حسن بن عبدالله می گوید:«وقتی پیام امام را به درخت رساندم، به خدا سوگند آن درخت زمین را شکافت و به محضر امام رسید. سپس امام اشاره نمود و درخت به جای خود برگشت.»
از آن روز حسن در زمره ی یاران امام هفتم درآمد و تحت تربیت امام قرار گرفت.

او که تا پیش از پذیرفتن امامت امام کاظم، خواب‌های خوشی می‌دید، دیگر خواب نمی‌دید.
شبی حضرت امام صادق علیه السلام را در خواب دید و از قطع خواب‌های شیرین گله کرد. امام به او فرمود:«نگران نباش. هنگامی که مؤمن در ایمانش استوار و ثابت قدم شود، خواب‌هایش قطع گردد.»

منابع:
بحار الانوار، ج 48، ص 52 از بصائر الدرجات.

محمد رافعی گوید: پسر عمویی داشتم به اسم عبدالله بن حسن که بسیار زاهد و عابد بود و موقعیّت خوبی هم داشت و بهمین جهت گاهی خلیفه با او ملاقات می کرد و او نیز وی را موعظه می نمود و امر به معروف میکرد و خلیفه نیز سخن او را تحمّل می کرد.

روزی موسی بن جعفر علیه السلام وارد مسجد شد و با عبدالله ملاقات کرد و به او فرمود: یا ابا علی چقدر کارهای تو پسندیده و محبوب من است ولی حیف که اهل معرفت نیستی.

او گفت: فدایت شوم، منظورت چیست؟

حضرت فرمود: دنبال کن و بپرس و در دین خدا تفقّه نما و در طلب احادیث بکوش. گفت: از چه کسی؟

حضرت فرمود: از انس بن مالک (رئیس فرقه مالکیه ) و از فقهاء مدینه جستجوی معرفت و طریق حق نما و سپس هر چه بدست آوردی بر من عرضه کن.

عبدالله مدتی به تفحص و گفتگو پرداخت و سپس در ملاقاتی با حضرت، اطلاعاتش را عرضه نمود که حضرت همه را با دلیل کافی ابطال فرمود سپس تأکید نمودند: برو دنبال معرفت.

حسن بن عبدالله مردی متعبّد بود و در امر دین خود پشتکار بود وقتی همه درها را زد و نومید شد، مترصّد ملاقات با حضرت گردید، روزی که حضرت به سمت مزرعه خود می رفتند، با حضرت همراه گردید و گفت: فدایت شوم، من در نزد خداوند بر شما اقامه حجّت میکنم اگر دست مرا نگیرید و راهنمایی نکنید، لطف نموده مرا بر« معرفت حق» راهنمایی نمائید.

حضرت جریان وصایت بحق حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام و بطلان خلافت غاصبانه ابی بکر و عمر را بیان فرمودند، واضح و مستدل؛

او هم پذیرفت و پرسید: پس از امیرالمؤمنین استمرار جریان وصایت چگونه بود؟

حضرت فرمود: امامان هدی به ترتیب پس از حضرت امیر امام حسن مجتبی علیه السلام و سپس امام حسین علیه السلام و آنگاه امام سجاد علیه السلام و پس از وی امام محمدباقر علیه السلام و سپس پدرم امام جعفر صادق علیه السلام بودند.

حسن بن عبدالله که مردی پیگیر بود گفت: فدایت شوم چه کسی امروز امام است؟ حضرت فرمود: اگر بگویم می پذیری؟

گفت: آری

حضرت فرمود: من

او گفت: فدایت شوم. آیا آیتی و نشانه ای ارائه نمی کنید که بدان استناد کنم؟

امام فرمودند: برو پیش آن درخت و بگو: « موسی بن جعفر می گوید: بیا!»

حسن بن عبدالله می گوید: وقتی پیام حضرت را رساندم، به خدا سوگند آن درخت زمین را شکافت و به محضر امام رسید، سپس حضرت اشاره نمودند و درخت به جای خود برگشت. حسن از آن روز در زمره یاران حضرت درآمد و تحت تربیت امام قرار گرفت و قبلا خواب های خوشی می دید که دیگر قطع شد.

شبی حضرت امام صادق علیه السلام را در خواب دید و از قطع خوابهای شیرین گله کرد، حضرت فرمود: نگران نباش. « کان المؤمن اذا رسخ فی الایمان رفع عنه الرویا» (چون ایمان مؤمن استوار شود خوابهایش قطع گردد.)

منابع:

بحار الانوار، ج 48، ص 52 از بصائر الدرجات.