((ابن کواء|ابن کوّاء ))از امیرالمؤمنین (علیه السلام) پرسید که در قرآن آیه ای است که دلم را تباه ساخته و مرا در دینم به شک و تردید انداخته است حضرت به او فرمود: مادرت به عزایت بنشیند و قبیله ات ترا از دست دهد آن کدام آیه است.

ابن کوّاء گفت: این گفتار خداوند عزیز و با عظمت که به محمد (صلی الله علیه و آله) در سوره نور در آیه 41 می فرماید: « والطیر صافات کلٌّ قد علم صلاتهَ وتسبیحَه»

مرغ در هوا که پر می گشاید همراه همه موجودات به تسبیح و ثنای خدا مشغول است و همگان صلاة دعا و تسبیح خود بدانند این پرنده کدام و این صلاة و تسبیح چیست؟

حضرت در پاسخ به او فرمود: وای برتو، همانا خداوند ((فرشتگان ))را در صورت های گوناگون آفرید، بدان که برای خداوند فرشته ای است به صورت خروسی با صدای بسیار بلند که بسیار سفید و زیباست و چنگالهایش در زمین هفتم فرو رفته و جای گرفته است و پایش زیر عرش خداوند رحمان قرار دارد. یک بالش در مشرق و یک بال دیگر در مغرب است. آن بالی که در مشرق است از آتش و آن بالی که در مغرب است از یخ است

هنگامی که وقت نماز می رسد بر پاهایش می ایستد و از زیر عرش گردن می کشد و چون خروسهای شما در منزلهایتان، بالهایش را بهم می زند و حرکت می دهد وشروع به خواندن می کند. و این تفسیر آیه قرآن است

که خداوند به پیامبرش می فرماید: « والطیر صافات کلٌّ قد علم صلاتهَ وتسبیحَه؛ یعنی خروس های در زمین از خواندن این فرشته ای که به صورت خروس است آگاهی دارند ».

بحارالانوار، ج40، ص 283، حدیث 45 ------- صفوه الاخبار