یکی از اصحاب والامقام حضرت رضا علیه السلام ابو احمد بن ابی عمیر است که بطور اختصار به ابن ابی عمیر معروف است. او نزد علماء شیعه در نهایت وثوق و اعتماد است و حتی احادیث او را عامه و اهل تسنّن نیز صحیح میدانند. ابن ابی عمیر، مردی بسیار متعبّد و با تقوی بود و چون گوهری تابناک در بین اصحاب می درخشید.
او مردی بزّاز بود و با مردم داد و ستد میکرد و از شخصی ده هزار درهم طلب داشت.

درمیان معاملاتی که داشت، ضرر هنگفتی کرد و تمام اموالش از بین رفت و فقیر و محتاج شد. مرد بدهکار که از وضع ابن ابی عمیر خبردار شد، در صدد پرداخت بدهی خود بر آمد. خانه خود را به مبلغ ده هزار درهم فروخت و پولها را برداشت و به خانه ابن ابی عمیر آورد. در را کوبید، ابن ابی عمیر بیرون آمد. آن مرد گفت: این بدهی من به شماست.

« ابن ابی عمیر» گفت اینهمه پول را از کجا آورده ای ؟! آیا ارثی به تو رسیده یا کسی به تو بخشیده؟

گفت: نه. خانه ای داشتم که آنرا فروختم تا بدهی خود را به شما بپردازم.
« ابن ابی عمیر» که رحمت خدا بر او باد، گفت: ذریح محاربی حدیث کرد برای من از حضرت صادق علیه السلام که آن حضرت فرمود: به علّت بدهی نباید کسی را از خانه اش بیرون کرد؛ این پولها را بردار و ببر که یک درهم آنرا هم بر نمیدارم. من به این پول، احتیاجی ندارم.

بعدها ابن ابی عمیر گفته بود: به خدا قسم در آن وقت حتی به یک درهم آن محتاج بودم.

منابع:

بحار الانوار، ج 49، ص 278، ح 30.

بحار الانوار، ج 49، ص 273، ح 19.از علل الشرایع، ج 2، ص 216.