تاریخچه ی:
آموزش الکترونیکی
آموزش الکترونیکی یا e-learning به طور خلاصه عبارت است از استفاده از IT (__فنآوری اطلاعات__) در امر آموزش. این کار عمدتاً از طریق نرمافزارها، یا ((اینترنت))، یا تلفیقی از این دو صورت میپذیرد. آموزش میتواند از سطوح ابتدایی تا دروس دانشگاهی و نیز آموزش فنون وابسته به کامپیوتر، زبان خارجی و ... را شامل گردد. از مهم ترین مزایای این شیوه میتوان دسترسی یکسان تعداد زیادی دانشآموز یا دانشجو به مطالب و امکانات مجازی (آزمایشگاه، فیلم و ...) را نام برد. همچنین اگر e-learning به درستی و با ظرافت اجرا شود، امکان خلاقیتها و یافتههای ذهنی را به فراگیرنده میدهد. از طرفی باید توجه داشت که مقوله __روانشناسی آموزش__ در این مبحث از اهمیت فراوانی برخوردار است و کارشناسان همواره بر روی موضوعاتی چون ایجاد جدیت در فراگیری، بحث و تحقیق داشته و دارند و جدیدترین و مفیدترین راه کارها را ارائه میدهند. بسیاری براین باورند که آموزش الکترونیکی در صورت اجرای درست میتواند زمینهساز __دو طرفه کردن فرآیند آموزش__ گردد. آموزش به شکل سنتیاش ظاهراً رابطهای دو طرفه به نظر میرسد (رابطه بین تعلیم دهنده و تعلیم گیرنده) ولی عملا شاهد هستیم که در بسیاری از کشورها معلمان و استادان ، مطالب درسی را به صورت ثابت و یکنواخت ارائه می کنند و نهایتاٌ سئوالات و اشکالات دانشآموزان و دانشجویان را پاسخ میدهند. به عبارتی دیگر ، کم تر شاهد بازخور (feedback) در امر آموزش هستیم.
از طرفی دیگر، روش آموزش سنتی، دانشجوها و دانشآموزان با قابلیتهای فراگیری متفاوت را مجبور به یادگیری اندازهای معین از یک موضوع مشخص در مقطع زمانی ثابتی میکند. نتیجه آن،__یادگیری متفاوت__ در __زمان یکسان__ میگردد. در حالی که هدف آموزش الکترونیکی، عکس این قضیه است.
منبع: کمیته فناوری اطلاعات وزارت راه و ترابری