بعد از اینکه ((امین|امین)) به دست سپاهیان ((مأمون|مأمون)) به قتل رسید، اوضاع کشور پهناور اسلامی آشفته شد و گروههای مخالف بر علیه مأمون قیام کردند.

از جمله ((محمد بن ابراهیم)) معروف به ابن طباطبا در ((کوفه|کوفه)) قیام کرد و جماعت زیادی با او بیعت کردند و پس از جنگهای سخت با لشکریان مأمون، بر کوفه مسلّط شد و خانه های ((خلفای عباسی|بنی عباس)) را غارت نمود و آنان را از کوفه اخراج کرد.
محمد بن ابراهیم پس از استقرار شروع کرد به فعالیتهای گسترده از جمله مأمورینی به ((بصره|بصره)) و ((مکه|مکه)) و ((فارس)) و ((اهواز)) و ((یمن)) گسیل داشت تا امور آن مناطق را به دست گیرند.

ابراهیم پسر حضرت ((حضرت امام موسی کاظم علیه السلام|موسی بن جعفر علیه السلام)) مأمور یمن شد و با لشکریان خود به طرف ((صنعا)) پایتخت یمن حمله کرد و اسحاق بن موسی عباسی که از طرف مأمون حاکم آنجا بود به طرف مکّه فرار کرد.
ابراهیم وارد صنعا شد و زمام امور را بدست گرفت ولی بقدری شدت عمل به خرج داد که نتواست مقاومت کند. اما در بصره ((زید بن موسی بن جعفر|زید))، پسر حضرت موسی بن جعفر علیه السلام قیام و حکومت را از دست عباسیان خارج کرد.

از طرف دیگر نصر بن سیار عقیلی در شمال ((حلب)) شورش کرد و بر علیه مأمون گروهی را دور خود جمع نمود و پس از قوی شدن و عبور از ((فرات|رود فرات)) با طرفداران مأمون به جنگ پرداخت.
اوضاع کشور اسلامی همچنان بهم ریخته و ناآرام بود و ولایات یکی پس از دیگری از دست حکومت مرکزی مأمون خارج میشد.

منابع: اخبار و آثار حضرت امام رضا علیه السلام/ 73 تا 76.