حضرت ابراهیم علیه السلام پسر تارخ از نوادگان حضرت نوح علیه السلام و از پیامبران بزرگ الهی است. پیامبران هر سه دین توحیدی جهان، یعنی اسلام، مسیحیت و یهودیت، از فرزندان ابراهیم به شمار می‌آیند.
ابراهیم بر طبق روایات، 3000 سال پس از آفرینش آدم یا 1263 سال پس از نوح، به دنیا آمد. محققان، سرزمین بابل یا شوش یا حران را زادگاه ابراهیم می‌دانند.

نمرود، پادشاه زمان حضرت ابراهیم، بر اساس پیشگویی کاهنان و ستاره شناسان که از به دنیا آمدن کودکی که تاج و تخت او را در هم می‌کوبد خبر داده بودند، دستور داده بود از زنان باردار مراقبت بسیار به عمل آید. از این رو مادر حضرت ابراهیم، امیله، به هنگام درد زایمان رو به صحرا نهاد و فرزند خود، ابراهیم، را در غاری در بالای کوهی به دنیا آورد و تا سال‌ها او را در همان مکان مخفی نگه داشت.
ابرهیم که در استدلال و سخنوری از استعداد خوبی برخوردار بود به فرمان خدا دعوت به توحید را از عموی خویش آزر شروع کرد، در مرحله بعد به میان قوم خود رفت و پس از گذر از مرحله سخنرانی و مرز استدلال، برای درهم شکستن باورهای بی‌پایه‌ی بت‌پرستان، با تبر، بت‌های بتکده بت‌پرستان را درهم شکست. او با این کار، مورد خشم نمرود و مردم قرار گرفت و به فرمان نمرود در آتش افکنده شد ولی خدا خطاب به آتش فرمان داد:«یا نار کونی برداً و سلاماً علی ابراهیم»(ای‌آتش! بر ابرهیم سرد و آرام باش.) و ابراهیم بدون آنکه از آتش گزندی ببیند، از میان آن بیرون آمد.
ابراهیم، به دستور نمرود، از سرزمین خود رانده شد و همراه همسرش، ساره، به مصر رفت و به دعوت توحیدی خود ادامه داد. پس از ازدواج با همسر دوم خود، هاجر مصری، به شام رفت، آنگاه برای دلجویی از ساره، هاجر و فرزندش، اسماعیل، را به مکه برد و خود به شام برگشت.
او از سوی خدا «خلیل الله»(دوست خدا) لقب یافت. در آستانه پیری به اتفاق فرزندش، اسماعیل، مأمور تعمیر و آبادانی خانه خدا شد و آنگاه به دنبال خوابی که دیده بود، اسماعیل را جهت ذبح به قربانگاه برد و از آزمایش الهی سربلند بیرون آمد.
حضرت ابراهیم فرزندی هم از ساره داشت به نام اسحاق که پیامبران بنی اسرائیل از نسل اویند.

مدت زندگانی حضرت ابراهیم را از 175 تا 200 سال نوشته اند.
وی در مزرعه اش به نام «حبرون» مدفون است که امروزه آن را شهر الخلیل می‌نامند.

منابع :
اعلام قرآن، خزائلی،‌ دایره المعارف تشیع ج 1، تفسیر نمونه ج 10 ص 397، قصص الانبیاء، تاریخ یعقوبی، ج 1 ص 24، مروج الذهب ج 1 ص 56

ابراهیم (علیه السلام) پسر تارخ از نوادگان حضرت نوح (علیه السلام) از پیامبران بزرگ الهی است. پیامبران گران مایه هر سه دین توحیدی جهان یعنی اسلام، مسیحیت و یهودیت از فرزندان ابراهیم (علیه السلام) به شمار می آیند.

طبق روایات 3000 سال پس از آفرینش آدم و یا 1263 سال پس از نوح، ابراهیم علیه السلام به دنیا آمد. بیشتر محققان، سرزمین بابل یا شوش و یا حران را زادگاه آن حضرت می دانند.

نمرود پادشاه زمان حضرت ابراهیم بر اساس پیشگوئی کاهنان و ستاره شناسان که از به دنیا آمدن کودکی که تاج و تخت او را در هم می کوبد خبر داده بودند دستور داده بود که از زنان باردار مراقبت بسیار به عمل آید.

از این رو مادر حضرت ابراهیم، « امیله » به هنگام درد و وضع حمل رو به صحرا نهاد و فرزند خود ابراهیم را در غاری در بالای کوهی به دنیا آورد و تا سالها او را در همان مکان مخفی نگه می داشت.

خلیل خدا که از نیروی توانمندی در استدلال برخوردار بود به فرمان خدا دعوت به توحید را از عموی خویش آزر شروع کرد و در مرحله بعد به میان قوم خود می رود و پس از گذر از مرحله سخن و مرز استدلال، برای در هم شکستن باورهای بی پایه بت پرستان، با تبری بتهای بتکده بت پرستان را درهم می شکند.

به دنبال آن ماجرا مورد خشم نمرود و مردم قرار می گیرد و به فرمان نمرود در آتش افکنده می شود ولی به فرمان خدا که خطاب به آتش فرموده بود: « یا نار کونی برداً و سلاماً علی ابراهیم » بدون آنکه از آتش گزندی ببیند، از درون آن بیرون می آید.

به دستور نمرود ابراهیم از سرزمین خود رانده می شود و وی همراه همسرش ساره به مصر رفت و به دعوت توحیدی خود ادامه داد. ابراهیم پس از ازدواج با همسر دوم خود هاجر مصری به شام رفت. او آنگاه برای دلجویی از ساره، هاجر و فرزندش اسماعیل را به مکه برد و خود به شام برگشت.

او از سوی خدا« خلیل الله » لقب یافت. او در آستانه پیری به اتفاق فرزندش حضرت اسماعیل مأمور تعمیر و آبادانی خانه خدا شد و آنگاه به دنبال خوابی که دیده بود فرزندش اسماعیل را جهت ذبح به قربانگاه برد و پس از سربلند بیرون آمدن از آزمایش الهی به فرمان خداوند از ذبح حضرت اسماعیل دست برداشت.

اسحاق دیگر فرزند مشهور حضرت ابراهیم است که مادرش ساره می باشد. مدت زندگانی حضرت ابراهیم (علیه السلام) را از 175 تا 200 سال نوشته اند.
قبر وی در مزرعه او به نام « حبرون » بوده است که امروزه همانجا شهر « الخلیل » نامیده می شود.

منابع :
اعلام قرآن، خزائلی،‌ دایره المعارف تشیع ج 1، تفسیر نمونه ج 10 ص 397، قصص الانبیاء، تاریخ یعقوبی، ج 1 ص 24، مروج الذهب ج 1 ص 56