تاریخ وقایع مهم اجتماعی را برحسب زمان وقوع و محل وقوع آن مورد مطالعه قرار می‌دهد و براساس موضوعات مورد مطالعه خود به شعب
دینی ,
ادبی , سیاسی و
هنری ,
فلسفه و
فرهنگ قابل تقسیم است .از آنجا که تاریخ به مطالعه اجتماعات در گذشته می‌پردازد می‌توان آن را در ردیف
علوم اجتماعی قرار داد.
تاریخ در روشن شدن سوابق زندگی اجتماعی و اثر مسلم آن در وضع فعلی در کلیه شئون جامعه باید مورد توجه
جامعه شناسی باشد . زیرا افراد را نمی‌توانیم جدا از گذشته آنها مورد مطالعه قرار دهیم .مطالعه با روش تاریخی روشن خواهد کرد که مردمان در دوران های مختلف و در نقاط گوناگون دنیا دارای جه عقاید و آراء فلسفی , سیاسی و اجتماعی و علمی بوده‌اند و در این دورانها درباره امور چگونه فکر می‌کردند؟
زندگی و نحوه معیشت آنها چگونه بوده است ؟ اشکال حکومت , سازمانهای اداره اجتماعی چگونه بوده و چه تحولاتی در درون آنها پیدا شده است .
علاوه بر رشته‌های فوق که ارتباط نزدیک با جامعه شناسی داشته و جامعه شناس در تحقیقات خود ناگزیر از مراجعه بدانها و کمک از آنهاست . علوم اجتماعی دیگری نیز که هر یک خود علم مستقلی محسوب گردیده و دارای شعبات متعددی می‌باشند مرود استفاده جامعه شناس قرار گرفته و وی در ارتباط با تحلیل های خود از آنها سود می‌جوید علومی از قبیل اقتصاد و حقوق علم سیاست از آنجمله اند, علم آمار نیز بعنوان علمی کمکی در پژوهشهای جامعه شناسی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
قوانین با نتیجه گیریهای علمی در جامعه شناسی جامعه شناس در بادی امر, به اتکای اطلاعات و تجارب موجود برای حل مساله‌ای , فرضیه ای ترتیب می‌دهد. آنگاه برای اطمینان از درستی یا نادرستی فرضیه خود , در حوزه عمل به تجربه دست می‌زند, و اگر تجربه را موید آن یابد, آنرا معتبر می‌شمارد و قانون می‌خواند.
اما چون موضوع جامعه شناسی اجتماعی است و این گونه مسائل در زندگی محقق نقش دارند, معمولاً تحقیقات علوم اجتماعی بیش از تحقیقات علوم دیگر با تمایلات و تعصبات و سوابق ذهنی محقق ارتباط می‌یابند. ولی در هر صورت نتیجه گیریهای علمی در جامعه شناسی تا آنجا که با واقعیات مبتنی بر حقیقت سازگار باشند, مانند قوانین و نگرشهای علوم دیگر اعتبار دارند. البته در این نکته بایستی توجه کامل نمود که این نتیجه گیریها که شاید بتوان بدان نام قانون اطلاق نمود ,تفاوتهای عمده‌ای با نتیجه گیریهای علمی در علوم تجربی دارند که بعداً به آنها اشاره خواهد شد.
سیسیرون(106-43 ق,م) خطیب بزرگ روم شاید از نخستین متفکرانی باشد که پی برده بود جامعه نیز مانند طبیعت تابع قوانین است . مونتسکپو مفهوم قانون را بصورتی مخصوص در علوم اجتماعی طرح کرد , و با اعلام اینکه قوانین روابط ضروری ناشی از طبیعت اشیاء هستند مطالعه نهادهای اجتماعی را بر اساس مطالعه روابط دائمی موجود میان طبیعت انسان(با توجه به عوامل جسمانی و فکری انسانی ) و طبیعت اشیاء یعنی محیط استوار نمود.
در میان سایر دانشمندان نیز این فکر قوت گرفت که پدیده‌های اجتماعی همانند پدیده‌های فیزیکی و شیمیائی دارای قوانین خاص خود می‌باشد, البته لازم به توضیح است که قوانین فیزیکی جنبه قطعیت دارند ,در صورتیکه قوانین شیمیائی , مستلزم شرایط خاص و بویژه وجود مقادیر معین و قابلیت ترکیبی مواد است .در زیست شناسی این وابستگی شرایط افزایش می‌یابد, زیرا بازتابهای موجودات زنده متغیرند. چنانکه می‌دانیم در فیزیک تکرار شدن کامل یک امر فیزیکی همواره امکان دارد, یعنی مثلاً می‌توان در آزمایشگاهها تمام اعمال فیزیکی را تکرار کرد و به همان نتیجه معین می‌رسید ولی در علوم دیگر مثلاً زیست شناسی ممکن است طی مطالعه و تحقیق یک رشته پدیده‌ها برخورد شود که پس از تکرار آزمایش نتیجه معین و مورد نظر بدست نیاید, یعنی عوامل جدیدی از قبیل سازش با شرایط تازه , ایجاد حساسیت و نظایر آنها ممکن است در آزمایشهای مختلف محقق را از رسیدن به قوانین قطعی باز دارند.
همین دشواریها در زمینه علوم اجتماعی نیز پیش می‌آید, زیرا در اینجا نیز سروکار محقق با انسانها است و به همین علت قوانین اجتماعی مقید به شرایط زمانی و مکانی هستند بشرح زیر :
الف- محدودیت زمانی:
از آنجا که جوامع بسرعت رو به تحول می‌روند. قوانین اجتماعی شامل مرور زمان گردیده و بنابراین با جمع آوری اطلاعات و مدارک لازم می‌توان پدیده‌های اجتماعی را در زمان معینی مطالعه کرد و روابط علی میان این روابط را ارائه نمود. نتایج بدست آمده بدنی ترتیب در درجه اول به زمان خاصی بستگی داشته و قابل تقسیم به زمان دیگری نمی‌باشند. در علوم تجربی قوانین علمی بدینصورت تابع زمان نبوده و بعنوان مثال وقتی که می‌گوئیم که آب درصد درجه حرارت به جوش می‌آید, این قانون در هر زمان در جو موجو و در سطح دریا قابل آزمایش و مقرون به حقیقت است.
ب – محدودیت مکانی:
نتیجه گیریهای علمی در جامعه شناسی, دارای محدودیت مکانی بوده و بر خلاف علوم تجربی در سایر جوامع تعمیم نمی‌باشند, بعنوان مثال نتیجه گیری علمی یک محقق جامعه شناسی در باره یک پدیده اجتماعی در جامعه ایران قابل تعمیم به سایر کشورها نبوده و گاه حتی نتیجه گیری فقط قابل تعمیم به محدوده بسیار کوچکتری از جامعه آماری مورد مطالعه است . در علوم تجربی نتیجه گیریهای علمی غالباً قابل تعمیمی بوده و در جوامع مختلف قابل انطباق می‌باشند. فی المثل در ارتباط با مثال پیشین , قانون جوشیدن آب در صد درجه حرارت در کنار دریا بجوش می‌آید.
