هر شعری حداقل یک بیت دارد.

"مفرد" شعری تک بیتی است که شاعر تمام مقصود خود را در همان یک بیت بیان می کند.

"مفرد" یا همان "تک بیت" اغلب برای بیان نکته های اخلاقی به کار می رود.

در "مفرد" گاهی دو مصراع هم قافیه هستند و گاهی دارای قافیه نیستند.



بعضی از شعرا دارای تک بیت های زیادی هستند، مانند سعدی که در پایان دیوانش به تعداد زیادی از این "مفرد" ها بر می خوریم که تحت عنوان "مفردات" تقسیم بندی شده اند.

بعضی گفته اند که "مفرد" در واقع همان ضرب المثل است که به شعر بیان شده است.

نمونه هایی از مفرد:

پای ملخی نزد سلیمان بردن ----- زشت است ولیکن هنر است از موری

***

مردی نه به قوت است و شمشیر زنی ----- آن است که جوری که توانی نکنی

شعری است تک بیتی و قالبی است کم استعمال دو مصراع می توانند قافیه داشته باشند یا نداشته باشند. مفرد بیشتر در نکته های اخلاقی به کار می رود.

پس قامت خوش که زیر چادر باشد ----- چون باز کنی مادر مادر باشد

بای ملخی نزد سلیمان بردن ----- زشت است ولیکن هنر است از موری

مفرد حکم کلمات قصار و ضرب الامثال را دارد. منتهی آن به نثر و این به نظم است.