تاریخچه ی:
جنگ صفین و ماجرای حکمیت
تفاوت با نگارش: 2
| - | بامداد روز پنجشنبه 12 ((ماه ربیع الاول|ربیع الاول ))، خدمت ((عمرو عاص|عمروعاص ))به امویان درجنگ صفین، مایه حیات آنان شد. وی در حساس ترین لحظه های ((جنگ فن))زمانی که نشانه های شکست در سپاه معاویه آشکارگشته بود دست به نیرنگی بزرگ زد ،او دستور داد ((قرآن بر نیزه ها نیرنگی بزرگ |بستن قرآن بر سر نیزه ها ))باحمل کردن قرآن بزرگ دمشق با کمک ده نفر روی نیزه ها ود در حال که همگی یکصدا ی گفتند: کتاب خدا بین ما و شما حاکم است (د طرف دست از جگ برداریم و ه حکم قرآن تسیم شویم ) !
امیرالمؤمنین علیه اللام خطاب سپاهیانش فرمود :
به جنگ ادامه دهید واستفامت کنید که لحظه پیوزی فرا رسید است و به دعوت اینان اعتنایی نکنید که فریبی بیش نیست ،(زیرا قبل شروع جن حضرت طی نامه هی متعددو سفیران فراوان ،معاویه واهل شام را دعوت به پذیرش حکم قرآن کرده بود وآنان نپذیرفته بودندو اینک ک در آستانه شکست قار رفته اند قرآن را دستاویز ود کرده اند).
ولی نیرنگ عمروعاص کار خود را کرد وگروه زیادی از سپاه عراق که تعداد آنها بالغ بر ده هزار نفر بود دست از جنگ برداشته و خواهان قبول درخواست شامیان شدند ،حضرت فرمود فریب مخورید بزنید این قرآنها را، قرآن ناطق منم ،آنهادرحالی که همگی ل بودند در برابر حضرت ایستادند و گفتند: یا علی دعت ین گروه را بپذیر و گرنه همانگونه که ((عثمان بن عفان|عثمان)) را کشتیم ترا نیز می کشیم. |
+ | بامداد روز پنجشنبه دوازدهم ((ماه ربیع الاول|ربیع الاول))، خدمت ((عمرو عاص|عمروعاص)) به امویان در ((جنگ صفین))، مایه حیات آنان شد.
او در حساس‌ترین لحظه های جنگ، زمانی که نشانه‌های شکست در سپاه ((معاویه)) آشکار گشته بود دست به نیرنگی بزرگ زد، و دستور داد ا ((قرآن بر نیزه ها، نیرنگ بزرگ معاویه در جنگ صفین |بستن قرآن بر سر نیزه ها)) و حمل کردن قرآن بزرگ ((دمشق)) با کمک ده نفر روی نیزه ها، هم ساین ریا بند:
===ای اهل ((را))! کتاب دا ین ما و شما حاک است (دو رف دست از جنگ برداریم و به حکم ن تسلی ویم )!=== |
| - | سخنان حضرت ر لی مرده آنان یچ ثری ندات حضرت را مبر به پذیر مسئل کمیت داوری کردند؛قرار داتش بس شد و هریک زد طرف جنگ ،شخصی را به و داور و حکم نخاب نموه ا پس از طی دتی مین وشر و مشورت با یکدیگر درتاریخی معین در مکانی بام دومةالجنل ر سر حد شام عراق، در جلسی ام ودر مقابل سا دو سپا نر خود را اعلام نمایند. /> ویه برای اوی عروعاص ر برگزید ولی گروه وی از پاه عراق ومافان رت ک اتش بس حکی ر ب آن ظرت حمیل کر بدندوخواهن ل با عاویه ودن بوموس اشعری را امزد کردند ، ره ضرت فرمد که او شایستگی د ذیرفند جاز ندادن ک حضرت ((عبداله ب عباس|اب عباس)) یا ((مالک اشتر)) را برای دوی برگزید تی حضر احف بن قیس ر ب نو اور دوم یا سوم پینهاد داد لی نپذیرفتد .
گوه مرد و فیب خورده در هه لی یه لسلم ک عدها ((خوارج)) نام گرفتند یز را حضرت حی کردند : |
+ | ((حضرت میرلمنین عی لیه الام|یرلمین ی یه ام)) اب ه پاینش رمود: />''===ب جن دام دی و اسا کنید که ه پیوی را ریده و ه دعو ایان تایی کی که فریی بی نیت.==='' />. (یر ب ا ع ن، اام نم‌های د سیرن اان عایه ال شام را دو ب پیر حک قر ک ود و نا نپذیرفت ود و ینک که در ه کس ار گرفته بودند قآن را تیز خد کرده بودند.) |
| - | الف - پذیرش آتش بس حکمیت قرآن و نت پیامبر
ب - پذیرش ((ابو موسی اشعری|او موسی اشعری ))ه عنوان داوری برای ((تحمیل حکمیّ و اوری ابو موسی بر امام علیه السلام|حکمیت))
ج - حذف عنوان و لقب ((امیرالمؤمنین)) از متن پیمان داوری و حکمیت
پس از ضای حکمیت در طول مدت ومهلت بررسی توسط دو داور ، عمرو عاص با زیرکی خاص خود به ابو موسی قبولاند که لی علیه لسلام چون کشندگان ثمان را ناه اد و نگ به ره انداخته سزاوار حکومت نیست اب موی نیز بر معاویه خرده فت و او ا لی حومت نانست .
ن گاه هر دو میم گرفتند ک هر کدام امیر خود را ز خلافت عزل کنندو امر خافت را به عهده خود مسلمین ذارند تا هر کسی را که می خواهن به خلافت نتخاب نمایند،قرار شد ر دو نف متفق ان ی اعلام کنند.
روز موعود فرا رسید همه ر دومةالجندل اجتماع کردد تا حکمین ظر خود را اظار دارند ابوموسی به عمو گ ر منبر باا د نظر تافقی را اعلام دارد عر عاص که در طی مهلت حکمی میشه زیرکانه اب موسی را پیش می انداخت گفت :تو صحابی پیامبر خدائی ،من هرگز بر تو مقدم نخواهم شد!
ابن عباس که در مجلس حاظر بود ب و موس گف :بذار ابتدا عمرو عا نظر خود را اعام کند او تو را فری می هد،اومسی قبول نکردوبر منبر الا رفت و در جمع مردم چنین گفت: ما پس از شور و بر رسی باین نتیجه رسیدیم که علی و معاویه را از خلافت خلع نموده ا انتخاب خلافت را به عهده مسلمین بکذاریم بن برای من لی را از خلافت خلع می کنم چنان که این انگشتر را از انگشت بیرون می ورم.!
عمروعاص لا فاصله پس از ابوموسی ه من رفت و گفت: چنان که او علی را از خافت خلع ر من نیز او را خلع می کنم و ((معاویه)) را ب لافت می گمارم چانکه این انگشتر را در دست خود می نهم !
ابمسی که فریب خورده بود فریاد زد لعنت خا برتو ،تو مانند سگی هستی که ......عمو عاص درحالی که پیروز مندانه از منبر پائین می د به ا گف و هم مانند الاغی هستی که بر او کتابهائی را بار کرده باشند.
تمام آنچه واقع شد نتیجه روشن سرپیچی از فرمان حجت خدا و عدم تسلیم در برابر امام حق است که پیامدهای منفی آن هنوز در زمینه هی مختلف مشهود است. |
+ | ولی یرنگ مروعا کار ود را کد و روه زیادی از اه عراق که عاد نا ا بر ه هزار ن بود ت ا گ ردتند خواتار بول درخوات امیا و ت ند.
__::^ امم عی رمود:ریب موی ن ا ن.^::__اما ا در حی که مگی مسلح بود، در برار اام ایاند و بر واسته خود ااری کرن ر نهایت گفتن:
''یا لی وت ای گروه را بیر گرنه مان ونه که ((عمان بن ا|مان)) را کشتیم تو را نیز می کیم. '' |
| - | منابع :
<BR>تاریخ طبری، ج 3، ص 38
>>شرح نهج البلاغه، ابن ابی حدید، ج 2
>>مروج الذهب، ج 2، ص 48 |
+ | سخنان امام در دل‌های مرده آنان هیچ اثری نداشت و ===امام مجبور به پذیرش حکمیت و داوری=== شد. قرار شد آتش بس شود و هر یک از دو طرف جنگ، شخصی را به عنوان داور و حکم انتخاب کنند تا با مشورت یکدیگر در تاریخی معین در مکانی به نام ((دومه الجندل)) در سر حد شام و عراق، در مجلسی عام و در مقابل سران دو سپاه نظر خود را اعلام کنند.
معاویه برای داوری __عمروعاص__ را برگزید، ولی گروه شورشی از سپاه عراق و مخالفان امام علی که آتش بس و حکمیت را بر او تحمیل کرده بودند و خواهان صلح با معاویه بودند __((ابو موسی اشعری))__ را نامزد کردند.
هر چه امام فرمود او شایستگی ندارد، نپذیرفتند و اجازه ندادند که امام ((عبدالله بن عباس|ابن عباس)) یا ((مالک اشتر)) را برای داوری برگزیند. حتی امام ((احنف بن قیس)) را به عنوان داور دوم یا سوم پیشنهاد داد ولی نپذیرفتند.
گروه سرکش و فریب خورده در جبهه علی علیه السلام که بعدها ((خوارج)) نام گرفتند سه چیز را بر امام تحمیل کردند: />*پذیرش آتش بس و حکمیت قرآن و سنت پیامبر
*پذیرفتن ((ابو موسی اشعری|ابو موسی اشعری )) به عنوان داور برای ((تحمیل حکمیت ابوموسی بر امام علی علیه السلام|حکمیت))<br />*حذف عنوان و لقب ((امیرالمؤمنین)) از متن پیمان داوری و حکمیت
پس از امضای حکمیت در طول مدت و مهلت بررسی توسط دو داور، عمرو عاص با زیرکی خاص خود به ابو موسی قبولاند که علی علیه السلام چون کشندگان عثمان را پناه داده و جنگ به راه انداخته سزاوار حکومت نیست. ابو موسی نیز بر معاویه خرده گرفت و او را لایق حکومت ندانست.
آن گاه هر دو تصمیم گرفتند که هر کدام امیر خود را از خلافت عزل کنند و امر خلافت را به عهده خود مسلمین بگذارند تا هر کسی را که می خواهند به خلافت انتخاب کنند. قرار شد هر دو نفر این نظر را اعلام کنند.
روز موعود فرا رسید. همه در دومةالجندل اجتماع کردند تا حکمین نظر خود را اظهار کنند. ابوموسی به عمرو عاص گفت بر منبر بالا رود و نظر توافق‌شده را اعلام کند.
اما عمرو عاص زیرکانه ابو موسی را پیش انداخت و گفت:«تو صحابی پیامبر خدایی. من هرگز بر تو مقدم نخواهم شد!»
ابن عباس که در مجلس حاضر بود به ابو موسی گفت:
بگذار ابتدا عمرو عاص نظر خود را اعلام کند. او تو را فریب می دهد. اما ابوموسی قبول نکرد و بر منبر بالا رفت و در جمع مردم چنین گفت:
===ما پس از مشورت و بررسی به این نتیجه رسیدیم که علی و معاویه را از خلافت خلع کنیم و انتخاب خلافت را به عهده مسلمین بگذاریم، بنابراین من علی را از خلافت خلع می کنم، چنان که این انگشتر را از انگشت بیرون می آورم!===
عمروعاص بلا فاصله پس از ابوموسی به منبر رفت و گفت:
===او علی را از خلافت خلع کرد، من نیز او را خلع می کنم و معاویه را به خلافت می گمارم، چنان که این انگشتر را در دست خود می‌نهم!===
ابوموسی که فریب خورده بود، فریاد زد:«لعنت خدا بر تو، تو مانند سگی هستی.»
عمرو عاص در حالی که پیروزمندانه از منبر پائین می آمد به او گفت:«تو هم مانند الاغی هستی که بر او کتاب بار کرده باشند.»
===تمام آنچه واقع شد نتیجه روشن سرپیچی از فرمان حجت خدا و عدم تسلیم در برابر امام علی بود که پیامدهای منفی آن هنوز در زمینه های مختلف مشهود است. ===
منابع:
>تاریخ طبری، ج 3، ص 38
شرح نهج البلاغه، ابن ابی حدید، ج 2
مروج الذهب، ج 2، ص 48 |
