تاریخچه ی:
اعتراف به خطا و اعتذار
تفاوت با نگارش: 2
| | + | یکی از ((مکارم اخلاق|مکارم اخلاقی)) اعتراف به خطا و اشتباه است. طبیعی است که هیچ انسانی از خطا مصون نیست و بر اثر عوامل مختلفی مرتکب خطا و اشتباه می‌شود؛ مهم این است که پس از پی بردن به خطای خود بر آن اصرار نورزد، و در صدد توجیه و دفاع از آن نباشد، بلکه به اشتباه خود اعتراف و اقرار، و از طرف مقابل عذرخواهی کند. |
| | + | البته این نکته نیز مهم است که گر چه خطاپذیری و اعتراف به خطا و اشتباه و عذرخواهی خوب است ولی نباید به صورت یک اصل مکرر در زندگی انسان درآید، به گونه‌ای که آدمی مرتباً در حق دیگران تعدّی کند و سپس بخواهد با اعتراف و پوزش جبران کند. بلکه باید میزان اشتباهات خود را به حداقل رساند. |
| | + | نکته دیگر اینکه پوزش و جبران هر خطایی باید مناسب همان خطا باشد و گاهی فقط اعتراف به زبان کافی نیست. مثلا کسی که حق دیگران را ضایع کرده، باید آن را به صاحبانش بازگرداند، کسی که آبروی کسی را ریخته باید جبران کند و ... |
| | + | نکته آخر اینکه اعتراف به اشتباه در اطاعت از فرمان‌های الهی که همان توبه و استغفار است باید فقط در پیشگاه خداوند باشد و انسان حق ندارد در برابر انسانهای دیگر به تشریح گناهان خود بپردازد. بلکه باید در خلوت خود با خدای خویش به مناجات و استغفار بنشیند. |
| - | یکی از ((مکارم اخلاق|مکارم اخلاقی)) اعتراف به خطا و اعتذار جویی است. طبیعتاً انسان از خطا مصون نیست و بر اثر عوامل مختلفی مرتکب خطا و اشتباه می شود؛ آنچه مهم است این مطلب می باشد که پس از فهمیدن خطای خود بر آن اصرار نورزد، در صدد توجیه آن نباشد و از کرده زشت خود دفاع نکند، بلکه خطا بودن کار خود را بپذیرد و اعتراف و اقرار نماید و از طرف مقابل عذرخواهی نماید.
البته این نکته نیز قابل دقت است که گرچه خطاپذیری و اعتراف به خطا و اشتباه و عذرخواهی نمودن خوب است ولی نباید بصورت یک اصل مکرر در زندگی انسان درآید، بگونه ای که آدمی مرتباً در حق دیگران تعدّی کند و سپس با اعتراف و اعتذار جبران نماید. بلکه باید درصد اشتباه را به حداقل برساند. به همین جهت گفتیم اعتراف به خطا و اعتذار یعنی اگر کاری احیاناً سر زد با عذرخواهی جبران نماید. کار عمدی و ستم عامدانه در حق دیگران خطا نیست. هر چند اگر خدای ناکرده عمداً هم کاری سرزد باید انسان جبران نماید.
نکته دیگر اینکه اعتذار و جبران هر خطائی باید مناسب خودش باشد و فقط اعتراف و اعتذار زبانی کارساز نیست.
کسی که حق دیگران را خورده باید بازگرداند کسی که آبرویش را ضایع نموده باید جبران نماید و . .
نکته آخر اینکه اعتراف به اشتباه در نقض حقوق الهی که همان توبه و انابه است فقط باید در پیشگاه خداوند باشد و انسان حق ندارد در برابر انسانهای دیگر به تشریح گناهان خود بپردازد یا از آنها نام ببرد. باید در خلوت خود با خدای خویش به توبه و جبران بنشیند.
مراجعه شود به : |
+ | مراجعه شود به: |
| | ((عذرپذیری)) | | ((عذرپذیری)) |
| - | ((توبه حقیقی در اسلام)) |
+ | ((توبه حقیقی)) |
